Hedningarna - Drafur Och Gildur

Słychać stukot ciężkich butów,
Śpiew krasnali z wiatrem leci,
W dół ku małej polanie,
Gdzie czekają zdradzieckie trolle.

Troll w zasadzce na krasnoluda,
Wkrótce krasnal się tu zjawi.
Drafur podąża w kierunku lasu,
Z siekierą gotową na ramieniu.

Trolle czekały wystarczająco długi,
Wypełzają naprzód z lasu.
Drafur stoi i słucha,
Słysząc jak sowa milknie.

Nagle pośród krzyków i wrzasków,
Wyskakują trolle zza wszystkich drzew.
Drafur myśli "wygląda na to,
Że czas pomachać siekierą".

Pierwszy troll ma nadzieję,
Połamać obie nogi Drafura.
Ale nadzieje trolla rozwiane,
Gdy głowa spada mu z karku.

Trolli coraz więcej i więcej,
Drafur nie chce ich już widzieć.
Trolle głowy są tępe,
Lecz jest ich już zbyt wielu.

Nagle szczęście trolle opuszcza,
A w Drafurze wzbiera nadzieja.
Przez krwistoczerwoną mgłę,
Wyraźnie widzi Gildura!

Liczba trolli wciąż się zwiększa,
Drafur i Gildur nie mają wyjścia,
Stają plecami do siebie,
Trolla krew barwi ziemię.

Drafur z wilczym uśmiechem,
Wymachuje dwusieczną siekierą.
Sztywne trolle karki,
Rozłupuje z wielką siłą.

Rozbudzona złość krasnoludów,
Miażdży czaszkę najbliższego trolla.
Spójrz, jak trolle się cofają,
A Gildur łamie ich karki.

Kości trolli połamane do reszty,
Wkrótce krasnale odetchną.
Z wrzącą krasnoludzką krwią,
Zabijają ostatniego trolla.