Jacob Lee - Oceans

Nauczyłem się odpuszczać, gdy byłem młodszy,
przerażony dorastaniem.
Wypłynąłbym w głąb oceanu,
i próbował dryfować.
Dopóki mych płuc nie zalałaby woda,
i dopóki piasek nie przykryłby mych kości.
Wierzę, że kiedyś otworzę tamę,
i pozwolę wydostać się słowom.
Czasami rozumiem gorzkie słowa,
które były więzione.
Czasem zastanawiam się, czy mój pas startowy
jest zagracony przez te wszystkie słowa, które piszę.

Czuję się bezwartościowy.
Może powinienem otworzyć szufladę,
i spalić wszystkie strony.
Wraz z tekstami na nich zawartymi, aż nie staną się po prostu popiołem na podłodze.
Wylać atrament do zlewu,
i patrzeć jak wysycha.

Nie chcę nigdy więcej kochać,
pomimo, że to jedyna rzecz, której szukałem.
Pomimo, że to jedyna rzecz, której najbardziej potrzebuję.
Boję się być sam...

Nauczyłem się dorastać, gdy byłem młodszy,
przerażony młodością.
Przerażony myślami, które pojawiły się w mojej głowie,
które miałem na końcu języka.
Wiedziałem, że mógłbym zmienić opinię świata,
jeśli tylko zechcieliby mnie wysłuchać.
Lecz nie chcieli...

Czuję się bezwartościowy.
Może powinienem otworzyć szufladę,
i spalić wszystkie strony.
Wraz z tekstami na nich zawartymi, aż nie staną się po prostu popiołem na podłodze.
Wylać atrament do zlewu,
i patrzeć jak wysycha.

Nie chcę nigdy więcej kochać,
pomimo, że to jedyna rzecz, której szukałem.
Pomimo, że to jedyna rzecz, której najbardziej potrzebuję.
(Boję się być sam)
Boję się być sam...

Patrząc w lustro z nadzieją,
że odnajdę prawdziwego mnie,
poszukuję mądrości.
Wtedy siadam w miejscu,
doznając olśnienia.
Nigdy nie zdawałem sobie z tego sprawy.
Myślałem, że mogę stworzyć swój własny styl,
myślałem, że byłem załamany, przez cały ten czas.

Nie chcę nigdy więcej kochać,
pomimo, że to jedyna rzecz, której szukałem.
Pomimo, że to jedyna rzecz, której najbardziej potrzebuję.
Boję się być sam...