Jacques Duvall - Il doit y avoir un truc

Puste kieszenie,
puste ręce.
Z mojego kapelusza
wyciągam królika.
Potrząsam kapeluszem,
tadam!… Nie ma już nic.

Tak samo miłość,
to mnie zdumiewa.
Raz tutaj jest,
raz jej tu nie ma.
A ja pytam samego siebie, czy
mam przywidzenia.

Zaraz potem: fulary,
barwne tkaniny.
Raz ich tu nie ma,
raz ich tu pełno
i znów ich nie ma,
widziałeś?

Miłość: jak wyżej.
Jednego dnia ona mnie kocha,
jednego dnia ona mnie kocha,
a nazajutrz:
nie ma już nic.

Musi być jakaś sztuczka.
A gdyby to wszystko było tylko złudzeniem?
Musi być jakaś sztuczka.

Teraz karty:

Królowa kier
nie ma serca.
Królowa kier
mnie zabija.
Pojawia się,
a potem
znika.

Królowa kier
nie ma serca.
Królowa kier
nie chce już
w swoim pałacu
swego waleta,
tego chuderlaka.

Następny numer:
moja asystentka
przecinana na pół.
Numer wywołujący napięcie,
na widowni
wyczuwa się nerwowość.

Gęsia skórka:
psiakrew!
Krew, która płynie,
krzyki wśród tłumu.

Musi być jakaś sztuczka.
A gdyby to wszystko było tylko złudzeniem?
Musi być jakaś sztuczka.

Dziewczyna, która czuje,
jak jej życie, jej krew
powoli odpływa,
mówi do mnie:
„Musi być jakaś sztuczka”.

Musi być jakaś sztuczka.
A gdyby to wszystko było tylko złudzeniem?
Musi być jakaś sztuczka.

Na widok wnętrzności
mojej przyjaciółki
komisarz
pobladł.
Cholera! Krzyczy:
„Wszystko w życiu widziałem,
ale ty, mój chłopcze,
nie opowiadaj mi bajek.
W twoim chorym mózgu
musi być jakaś sztuczka”.

Musi być jakaś sztuczka.
Musi być jakaś cholerna sztuczka!