Janis Ian - At seventeen

Dowiedziałam się pewnej prawdy w wieku 17 lat.
Że miłość była przeznaczona tylko dla królowych piękności.
I dla dziewczyn z liceum o perfekcyjnych uśmiechach,
Które wyszły za mąż bardzo młodo, a potem przeszły na emeryturę.

Walentynki, których nigdy nie zaznałam.
Farsy młodości w piątkowe wieczory.
Były spędzane przez kogoś piękniejszego.
W wieku 17 lat dowiedziałam się pewnej prawdy.

A te z nas o zniszczonych cerach,
Odczuwające brak ogłady towarzyskiej.
Rozpaczliwie pozostawione w domu.
Wymyślając kochanków przez telefon.

Którzy dzwonili, żeby powiedzieć: "zatańcz ze mną".
I szeptali niejasne nieprzyzwoitości.
To nie wszystko, co wydaje się być mając 17 lat.

Dziewczyna o brązowych oczach w używanych ubraniach,
Której imienia nigdy nie potrafiłabym wymówić,
Powiedziała: "Jaka żałość, proszę cię, te, które obsługują innych,
Bo dostają tylko to, na co zasługują".

I ta bogata, powiązana królowa swojego miasta rodzinnego.
Wychodzi za mąż dla swoich potrzeb.
Z gwarancją towarzystwa.
I ze schronieniem na starość.

Więc zapamiętajcie, że te, które wygrywają tę grę,
Tracą miłość, o którą się ubiegały.
W obligacjach jakości i niepewnej uczciwości.

Ich małomiasteczkowe oczy będą się na was gapić.
Nieciekawa niespodzianka, kiedy należy się zapłata.
Przewyższa rachunki otrzymane w wieku 17 lat.

Do tych, które znały ból
Walentynek, które nigdy nie nadeszły.
I do tych, których imiona nigdy nie były wymieniane
Podczas wybierania drużyn koszykówki.

To było dawno temu i daleko.
Świat był wtedy młodszy niż dzisiaj.
Kiedy marzenia były jedyną rzeczą, którą dawali za darmo,
Brzydkim kaczątkom takim jak ja.

Wszyscy gramy w tę grę, a kiedy odważymy się
Oszukiwać siebie w samotności.
Wymyślając kochanków przez telefon.
Odczuwać żal wobec innych nieznanych żywotów.

Oni dzwonią i mówią: "chodź, zatańcz ze mną"
I szepczą niejasne nieprzyzwoitości
Brzydkim dziewczynom takim jak ja, w wieku 17 lat.