Janusz Gniatkowski - Ech morze, morze

Tak dziarsko zszedł na ląd marynarz dzielny,
jak gdyby odkrył w krąg ze sto Ameryk,
a już co najmniej pięć, no, może cztery,
a cztery to na pamięć zna, bo mnoży dwa przez dwa.

Choć pływał krótko tak, niespełna tydzień,
chłopaczek jest na schwał, toż to się widzi.
Dziewczęta szepczą: „Ach, ach, spójrz, kto idzie!” –
ktoś zawsze spojrzy w ślad, gdy masz szesnaście lat.

Ech, morze, morze,
mknie z dali fala twa.
A może, morze,
nie możesz żyć bez
swego chłopca ani dnia?

Dzieciarni biegnie tłum – a to ci kino!
Wzdychają: „Co za strój, ach, jaka mina!”.
A chłopak niby nic, i fason trzyma,
na morze patrzy, marszcząc brwi, jak stary morski wilk.

Dziś musi pokład zmyć, przetrzeć bariery,
bo przecież czeka gdzieś te sto Ameryk,
a już co najmniej pięć, no, może cztery –
jak trudno podbić świat, gdy masz szesnaście lat…

Ech, morze, morze,
dmie wicher w grzywy fal.
A może, morze,
dzielnego junga,
twego chłopca jest ci żal?

Dzielnego junga,
twego chłopca jest ci żal?