Jar - Trzy smutki junaka

Ciemna się już nocka na ziemię spuściła,
Na ziemię spuściła, wszystkim spokój dała.
Wszystkim spokój dała, ptakom i słowikom,
Tylko junakowi trzy smutki zadała.

Pierwszy jemu smutek - gdzie słoneczko wschodzi?
Drugi jemu smutek - gdzie słonko zapada?
Trzeci jemu smutek jego stara matka,
Wnet go miła matka w tabor wyprawiała.

O mój drogi synu, gdy mi pójdziesz z domu,
Wezmą tobie wezmą, twoją rusą głowę,
Wezmą tobie wezmą twoją rusą głowę,
Twoją rusą głowę, twoją prawą rękę.

Jeżeli mi wezmą moją rusą głowę,
Grób mi wykopiecie tam przy Janie,
I w nim pochowacie moje białe ciało,
I w nim położycie moją prawą rękę.

W rękę mi zatkniecie kitę rozmarynu,
Do niej przywiążecie konika wronego,
Do niej przywiążecie konika wronego,
Niech mnie konik zechce, kiedy luba nie chce.