Johnny Dorelli - Bugiardo incosciente

Ty śpisz, a ja jestem tutaj, nie wiem, od jak dawna,
wiem, że pogrążam się przez to w swojej nienawiści.
Czasami chciałbym cię obudzić, ale zaraz
myślę o tym i mówię sobie: „Nie, teraz lepiej nie”.

Patrzę na ciebie, gdy ty sobie odpoczywasz,
nienawidzę wszystkiego w tobie, teraz tak jest.
Wykrzyczę ci to i będziesz wiedziała dlaczego,
jak dotąd nie ma nic, co mógłbym z ciebie ocalić.

Oczywiście, kiedy tak patrzę na ciebie z bliska,
twój sen nadaje ci wygląd dziecka.
Oczywiście, kiedy tak patrzę na ciebie z bardzo bliska,
jesteś dla mnie zupełnie jak dziecko.

Widzę, jakie masz oczy i jakie masz rzęsy,
długie rzęsy, w których mnie uwięziłaś.
Bardziej zwodnicza niż kiedykolwiek, bardziej nieświadoma niż kiedykolwiek,
jakże smutna jest jednak miłość do ciebie.

I nienawidzę cię tym bardziej dlatego, że innym
nigdy nie dawałaś smutnych i mrocznych dni.
Tamci oczywiście nie, nie przybiegali tutaj,
żeby cię pocieszać, ale ja, głupi, tak.

A kiedy tak patrzę na ciebie z bardzo bliska,
twój sen nadaje ci wygląd dziecka.
A kiedy tak patrzę na ciebie z bardzo bliska,
jesteś dla mnie zupełnie jak dziecko.

Poruszasz się i już wiem, że westchniesz,
odwrócisz głowę, wyciągniesz ręce.
Za sekundę otworzysz usta
i na wpół obudzona wypowiesz zaraz moje imię.

No, popatrz, jestem tutaj, pochylam się nad tobą,
ale tym razem nie, nie, nie zrezygnuję, bo
to niemal słodkie, wiesz, móc wykrzyczeć, że
nikt na świecie nie będzie cię nigdy bardziej nienawidził niż ja.

Mam to zrobić, ale ty się budzisz i na twoje wezwanie
odpowiadam: „Jestem tu, kochanie, kocham cię”.
Mam to zrobić, ale ty się budzisz i na twoje wezwanie
odpowiadam: „Jestem tu, kochanie, kocham cię”.