Joni Mitchell - Marcie

Marta w swoim płaszczu w kwiaty
Wchodzi do sklepu z cukierkami
Te czerwone są słodkie, te zielone - kwaskowe;
a u jej drzwi wciąż listu brak.
Więc wypierze swe zasłony w kwiaty
i wywiesi je przed domem
Weźmie jego koszulę i wytrze nią stoły
I tak dzień skończy się

W kuchni, jej zlew dopomina się hydraulika
W sercu, jej smutek dopomina się mężczyzny
To czerwone to jesień, to zielone to lato.
Zieleń zmienia się, a piasek
Wzdłuż plaż oceanu
wpatruje się w niebo.
Marta kupi torbę brzoskwiń
I znów zatrzyma listonosza.
A lato odchodzi
Opada na chodnik jak papier listowy,
A zima nawiewa
znad rzeki, znów nie ma kto zabrać jej
nad morze

Marta ubrała się ciepło - dziś śnieży
Taksówką pojedzie do miasta.
Czerwone - to stój, zielone - jedź dalej.
Po przedstawieniu wraca,
a nad rzeką stocznia
trwa w śnieżnej scenerii.
List wciąż nie przyszedł.
Wciąż zimowe dni by je oglądać
Jak stare czasopisma,
Co kurzą się na strychach i w piwnicach.
A można pomarzyć
Przyśni się lato i jego głos
gdy mówił do niej:
"Czekaj na mnie"

Marta wyjeżdża i nikomu nie mówi
gdzie i dokąd zmierza.
"Czerwień to złość, a zieleń to zazdrość"
to jedyny jej komentarz.
Mówił ktoś, że widział ją wczoraj
W deszczu, przy wystawie sklepowej
Ktoś słyszał, że kupiła bilet w jedną stronę
i chyba nie wróci już tu