Kamil Studnicki - Ci ludzie tam

A więc, więc, najpierw
Idzie ten, co ma jak balon brzuch
Zapomniał imię swe
Zna tylko własny chuch
Kaprawy, mętny typ, co pił lub będzie pił
co mruży krwawy ślip
I dawno opadł z sił
A przecież mimo to mamrocze
"Jestem król!"
I podłe winko - gruch
I rano głowy ból
Znajdziecie go, gdy na
kaplicy schodach śpi
Skostniałe ręce ma
i twarz bez kropli krwi
Do schodów przywarł jak
przygrywka do melodii.
I niech pan dowie się,
że u tych ludzi tam,
tam się nie myśli, nie,
tam się nie myśli.
Tam się modli.

A potem idzie ten
ponury smutny gość,
złośliwy niczym wesz
Filantrop kiepski dość,
lubiący biednym coś niepotrzebnego dać,
za żonę ma Denise.
Powiada, że go stać.
Ma żonę z miasta.
Codziennie skoro świt
za forsą gna jak w dym
w kapelusiku swym
wszak w paltociku swym
w samochodziku swym,
chce dobrą minę mieć
i nie ma jej za grosz.
Nie czas bogacza grać,
gdy kieszeń pusta.
I niech pan dowie się,
że u tych ludzi tam,
tam się nie myśli, nie
tam się nie myśli.
Tam się kłamie.

I jeszcze inni są:
Mamunia co śpi źle
dotąd za głupstwa lub
milcząca całe dnie.
Z portretu czarny wąs
roztacza męski czar
wąs tatuńcia, co
poślizgnął się i zmarł
i teraz patrzy jak rodzinka zupkę ćpa
i słychać wielkie *siorb*
i słychać wielkie *siorb*.
I jeszcze, i jeszcze babcia jest
i starcza dłoń jej drga,
czekają na jej śmierć,
bo ona forsę ma.
Ale nie słucha nikt,
jak starcze dłonie krzyczą.
I niech pan dowie się,
że u tych ludzi tam,
tam się nie gada, nie,
tam się nie gada.
Tam się liczy.

I jeszcze, i jeszcze,
I jeszcze Frida jest.
Ma w oczach światło gwiazd
Zazdrośnie ją i mnie
miłości objął blask.
I chcę daleko stąd
zbudować dla niej dom,
co mnóstwo okien ma
i wcale nie ma ścian
i tam zamieszkam z nią
i dobrze będzie nam.
To nie jest pewne lecz tak może zdarzyć się.
Choć inni mówią "nie"
i choć nam życzą źle
choć inni śledzą w krąg,
mój każdy śledzą ruch,
czy ja nadaję się
do zabijania much,
do zabijania much.
I wrednie pali się
szyderstwo w oczach złych
i naszą miłość chcą
utopić w plotkach złych.
Lecz gdy na chwilę choć,
udaje nam się skryć
jej oczy szepczą mi,
że pragnie ze mną być,
że ze mną stąd pójść chce
I choć przez parę mgnień,
wilgotnych oczu mgnień
ja pani wierzę.
Przez parę krótkich chwil,
przez parę krótkich chwil,
przez parę chwil.
I niech pan dowie się,
że od tych ludzi tam
nie można uciec, nie,
nie można uciec, nie,
bo wzrok ich cię dogoni.
Późno już,
ja wrócę do siebie.
Do nich.