Kate Tempest - Tunnel Vision

Lokalna apokalipsa, zdziesiątkowany las, dopadła nas zima naszej goryczy
Przygnębieni apostołowie, siedzący na ulicy z butelką piwa w ręce
Jesteśmy tylko pożerającymi ustami i rozepchanym przełykiem
Nie przestaniemy, póki nie rozwalimy tej planety w pył
A potem udamy się do innych gwiazd, żeby siać jeszcze więcej spustoszenia
Zdycham, zdycham i ciągle się opycham, rzygam, lecz to wciąż jest we mnie
U mnie wszystko w porządku, idiotka ze mnie
Biedne dzieciaki zastrzelone, biedne dzieciaki zamknięte
Biedne dzieciaki mówią "Więc to ma być ta nasza przyszłość?"
Na obiad zarzucam kawał mięsa, przetworzonego, tłustego, od wielkiego producenta
Smaczna, smaczna trucizna
Cierpimy na raka, cukrzycę, astmę, epilepsję, zespół stresu pourazowego, chorobę afektywną dwubiegunową i depresję
Zatomizowani, myślimy, że jesteśmy zaangażowani, a jesteśmy spacyfikowani
Gapimy się w ekran, żeby nie widzieć, jak ta planeta umiera

Co mamy zrobić, żeby się obudzić?
Śpimy tak głęboko, że żadne wstrząsy już do nas nie docierają
Jeśli nie spojrzymy prawdzie w oczy, to prawda nas wykończy
Ale dzisiaj nadeszła burza

Matka krzyczy, matka krzyczy
Dron zamienił jej pięknego chłopca w kupę kości
Nie ma kto ich pochować, nikogo nie ma w domu
Uciekli przed wojną, łódź jest przepełniona, tonie kilometr od brzegu
W szpitalach brakuje łóżek, nasze myśli są przeciwko nam
Wyobraź sobie, że to twoją córkę zastrzeliliby w drodze do szkoły
Opinia publiczna byłaby oburzona
Ale tamto dziecko, to tylko straty uboczne, nieważne
Wystarczy nam, że nasze dzieci są całe i zdrowe
Nie można kochać w próżni, musi być jakaś granica
Oto największa zbrodnia w historii
Myślisz, że my jesteśmy inni, rozwodzisz się nad szczegółami
Ludzi takich jak my łatwiej ci ogarnąć
Złudzenie jest tak przekonujące, że nie widzimy co się dzieje
Na wielkim ekranie ludzie wyglądają jak stado szarańczy
Faceci w mundurach wciąż przeprowadzają naloty

Co mamy zrobić, żeby się obudzić?
Śpimy tak głęboko, że żadne wstrząsy już do nas nie docierają
Jeśli nie spojrzymy prawdzie w oczy, to prawda nas wykończy
Ale dzisiaj nadeszła burza

Jestem w tunelu, jestem w tunelu
Praca, alkohol, rozczarowanie
Nie możemy rozprawić się z przeszłością, przeszłość ginie w ciemności
Nie możemy spać, nie możemy się obudzić, siedzimy w czterech ścianach
Liczymy nasze sukcesy i porażki innych
Kolejny dzień, kolejna okazja, żeby odwrócić wzrok
Weźmy coś na wynos, a potem chodźmy do pubu, będziemy mówić to samo co zawsze
Poczekamy, co będzie dalej
Kiedy wreszcie zobaczymy, że życie się dzieje naprawdę?
Że każde zakrwawione ciało to nie tylko informacje
A wszystkie żywe istoty łączy komunikacja
Jesteśmy tylko iskrami, drobinami większej konstelacji
Maleńkimi molekułami tworzącymi jeden organizm
Tragedia i ból kogoś, kogo nigdy nie spotkałeś
Pojawia się w twoich koszmarach i ściąga cię na dno
Chorobę naszej kultury, chorobę naszych serc
Wywołało nasze wspólne oddalenie
To nasze bomby zaczęły tę wojnę
I teraz toczy się daleko stąd
Więc wszystkie jej ofiary to dla nas obcy
Ale to zwykli starzy i młodzi ludzie upodleni strachem
Życie i tak jest bez sensu, więc nic nie robimy
Ale to nasze statki żeglowały, zabijały, kradły i osłabiały
To nasze buty deptały
Nasze sądy zamykały w więzieniach
I to nasze pieprzone banki zostały uratowane
To my z ponurą miną odwróciliśmy się plecami
Zajęci naszymi paznokciami i planowaniem ślubu
W obliczu wielkiego huraganu powiedzieliśmy
"Cóż, to nie my naprawimy ten kraj
To nie my naprawimy ten kraj"
Sprawiedliwość, sprawiedliwość, zadośćuczynienie, pokora
Zaufanie, zaufanie to coś, czego nigdy nie poczujemy,
Póki miłość nie będzie bezwarunkowa
Przez mit indywidualizmu jesteśmy odizolowani, zagubieni i żałośni
Stoję na deszczu
Jest zimna, londyńska noc
I krzyczę do moich ukochanych, żeby się obudzili i kochali bardziej
Błagam moich ukochanych, żeby się obudzili i kochali bardziej