La Femme - Me Suive

Czasami miłość się kończy
Ponieważ to ślepy zaułek
Nie chcę sprawić Ci bólu
Więc to ja zrywam

Ale powiedz mi
Kim jestem? - Sam już tego nie wiem
Dokąd zmierzam? - Nigdzie
Kto mnie kontroluje? -
Czy to jesteś ty?
Czy to jestem ja?
Twój sposób działania
Przeszkadza mi
W zrozumieniu
Dlaczego

Opuszczam Cię, ale jestem smutna
Moje serce rozdziera się
Działasz na mnie niczym pryzmat
Rozpraszasz moje światło

Przestań (Powróć)
Nie wiem
Z przyjacielem
Nie, to tylko przyjaciel
Pozostawmy to tam
I pożegnajmy się dziś o północy
Metro 'Filles du Calvaire'

Czasami miłość się kończy
I to sprawia Ci ból
Ale nie mogę zostać w miejscu
Co chcesz bym zrobiła?

A jeśli?
Jeśli cofnęlibyśmy się w czasie?
Ostatnia szansa
Być może z pomocą sam nie wiem czego
Nie wiem
Inna historia
W innym życiu
W innych czasach/Tak
Tak, ja również marzę
Tak, ja również marzę
Marzę o zawróceniu się
W wehikule
Który przeniósłby nas w czasie
Aż do początków XX wieku
Bądźmy cierpliwi
Naszą drugą szansą jest inne życie
Pradawne miasto
Skazane na powrót do przeszłości
Wszystkie te nieznajome twarze
Nasze stacje wykute przez Guy Mar'a
Aż do fasad Orty i Haussmana
Obydwoje zasiedliśmy przy stoliku wielkiego bistro
Na Grands Boulevards
Popijając lampki dobrego wina
(Odczuwasz upojenie pięknej epoki?)

Szalone pasterki* i maskarady
Oto jesteśmy wchłonięci, wchłaniający inne życie
Widzisz nas przebłyskiem przeszłości
Kiedy spotkaliśmy się w tym zamkniętym domu
Na naszych 'craqua rognan'

Nie, prawdziwa Muzo
Przez Twoje spocone pończochy
Chciałem skosztować
Owocu przywiązanego krzywo do twoich popisów
Dobrze zamkniętego i podlanego
Z rodzaju fantazji, fantomów
Czuć Twoje piersi
Zdolne do obrócenia życia w żywą śmierć
Na twoich 'Craqua Rognan'

Kochałem się z nią całą noc
Ale
Chciałem kochać się z nią całe życie

Powrót do teraźniejszości
Oto jesteśmy rozdzieleni
To był tylko sen, miraż
I znajduję się teraz na prawym brzegu
Błądząca, przyspieszam kroku na ulicach Paryża
Ponurego i zwodniczego
Daleko od Miasta Świateł
W moich uszach, czuję gwiżdżący wiatr
Pada deszcz i wtedy odnoszę wrażenie, że jacyś ludzie
Podążają za mną
Muszę stąd spieprzać, jak najszybciej
Ponieważ jest już późno, bardzo późno
I robi się ciemno, bardzo ciemno
Nocą, gubię swoją drogę i czuję się jak
Wchłonięta w ślepy zaułek blisko ulicy Faubourd St Denis
Wpadam na mężczyznę pod zasłoną cienia
Niczym zgarbiony patyczak który pyta mnie:
"Chodź moja piękna, chcesz cukierka?"
Więc, spod swojego płaszcza przeciwdeszczowego
Wyciąga małą żółtą pigułkę, a ja
Do utraty tchu
Połykam

Bardzo bym chciała
Bardzo bym chciała
Historii, która się kończy przez początek końca
Przez początek końca
Początku końca
Historii bez końca
Która się powtarza
i powtarza
I powtarza
Jeszcze i
Jeszcze
I jeszcze
Raz
Dwa razy
Trzy razy
Niegrzecznie jest stawiać łokcie na stole... operacyjnym
Wandal-izm Amiens
Przebicie błony dziewiczej podąża za mną
Ten który prze-śla-du-je i dostrzega
A później budzi się we mgłach
Sztuki

Paryż, wielkie miasto, wieczne miasto

[...]

Opuszczam Cię, ale jestem smutna
Moje serce rozdziera się
Działasz na mnie niczym pryzmat
Rozpraszasz moje światło

Czasami miłość kończy się
Ponieważ to ślepy zaułek
Nie chcę sprawić Ci bólu
Więc to ja zrywam

Pewien głos powiedział mi żebym odeszła
Ale teraz tego żałuję
Moje serce mówi mi żebym wróciła
Saperlipopette!*

Czasami miłość się kończy
I to sprawia Ci ból
Ale nie mogę zostać na miejscu
Co chcesz bym zrobiła?

Opuszczam Cię, ale jestem smutna
Moje serce rozdziera się
Działasz na mnie niczym pryzmat
Rozpraszasz moje światło
Czasami miłość kończy się
Ponieważ to ślepy zaułek
Nie chcę sprawić Ci bólu
Więc to ja zrywam

Bardzo bym chciała
Bardzo bym chciała pocałować Cię na ulicach Paryża

*Folies Bergeres (Szalone Pasterki) - słynny music hall Paryża, święcący triumfy na przełomie XIX i XX wieku.
Saperlipopette*- nieprzetłumaczalny okrzyk oznaczający zaskoczenie.