La Oreja De Van Gogh - Deseos de cosas imposibles

Tak samo, jak najgłupszy komar w stadzie
Podążam za twoim światłem, mimo, że zaprowadzi mnie do śmierci
Podążam za tobą, jak podążają ostatnie kropki
Za wszystkimi samobójczymi zdaniami, które szukają swojego końca.

Tak samo, jak poeta, który decyduje się pracować w banku
Było możliwe, że w najgorszym przypadku
Użyłam judo na moim biednym sercu
I że podpisałam płacząc tę deklarację:

Milczę, bo najłatwiej jest się okłamywać.
Milczę, bo rozum wygrał z sercem.
Ale stało się to, co się stało,
I choć inny będzie mi towarzyszył,
Po cichu będę kochać tylko ciebie.

Tak samo, jak żebrak myśli, że kino jest tylko witryną,
Tak, jak zrezygnowany kwiat ozdabia eleganckie biuro,
Obiecuję nazywać go na początku „swoim kochaniem”, żeby nie zrobił mi krzywdy
A śmiech będzie luksusem, o którym zapomniałam, zapominając o tobie.

Ale tak samo, jak się czeka, jak czekają na Plaza de Mayo
Postaram się zapalić po kryjomu świecę, wcale nie przypadkiem
Łut szczęścia pewnego dnia zechce, że cię znów zobaczę
Sprowadzając te słowa do kawałka papieru.

Milczę, bo najłatwiej jest się okłamywać.
Milczę, bo rozum wygrał z sercem.
Ale stało się to, co się stało,
I choć inny będzie mi towarzyszył,
Po cichu będę kochać tylko ciebie.
Milczę, bo najłatwiej jest się okłamywać.
Milczę, bo rozum wygrał z sercem.
Ale stało się to, co się stało,
I choć inny będzie ze mną,
Po cichu będę cię kochać
Po cichu będę myślała
Tylko o tobie/
Że śmiech będzie luksusem, o którym zapomniałam,
Zapominając o tobie.