Laura Marling - Blackberry Stone

Cóż, to pole jest mą własnością
To ja napisałam niebo
I nie mam powodu, by cię przekonywać

Byłabym smutna, że nigdy nie trzymałam cię za rękę, gdy byłeś nachmurzony
Ale rozumiem, że nigdy bym jej nie puściła

Byłabym smutna, że nigdy nie trzymałam cię za rękę, gdy byłeś nachmurzony
Ale rozumiem, że świat robi to, co robi

Nigdy nie nauczyłeś się odpuszczać błahostek
Nigdy nie nauczyłeś się dawać mi spokoju
Nigdy nie nauczyłeś się pozwalać dzieciom rosnąć
Nie nauczyłeś się widzieć

Ale będę szeptać, że kocham tego mężczyznę
Teraz i na zawsze
Twojej duszy, gdy ta wylatuje przez okno
Światu, od którego się odwróciłeś
Światu, który właściwie nigdy nie dał ci spokoju

Jestem teraz ponura, coraz bardziej ponura
Zawsze mówiłeś, że pewnego dnia będę cierpieć
Zawsze mówiłeś, że ludzie otrzymują zapłatę
Zawsze mówiłeś, że dokądś zmierzam
I że lepiej być nie może

Ale ja nie umiałam odwrócić się od świata
Bo to, czego mi brakuje, nie pozwoliłoby na to
Ale ja nie umiałam odmówić światu pomocy
Bo potrzebuję go ze względu na to, co lubię

Ale ja nie umiałam odwrócić się od świata
Bo to, czego mi brakuje, nie pozwoliłoby na to
Ale ja nie umiałam odmówić światu pomocy
Bo potrzebuję go ze względu na to, co lubię
Nie powinnam odwracać się
Od tak słodko pachnącej pestki jeżyny