Laura Pausini - La solitudine

Marek wyszedł i nie wraca,
w pociągu o 7:30 też go nie było.
To jest serce z metalu bez duszy,
W zimno poranka szarość miasta.

W szkole ławka pusta, Marek jest we mnie,
słodki jego oddech jest między moimi myślami.
Ogromne odległości wydają się nas dzielić,
Ale serce bije mocno we wewnątrz mnie.

Kto wie, czy ty będziesz o mnie myślał,
Jeśli ze swoimi bliskimi nigdy nie rozmawiasz,
Jeśli ukrywasz się tak jak ja,
Unikasz spojrzeń i jesteś

Zamknięty w pokoju i nie chcesz jeść,
przyciskasz mocno do siebie poduszkę,
płaczesz, nie wiedząc
ile jeszcze bólu spowoduje samotność.

Marku, w moim pamiętniku mam fotografię;
Masz oczy dziecka trochę nieśmiałego,
Przyciskam ją mocno do serca i czuję, że jesteś
Między zadaniami z angielskiego i matematyki.

Twój ojciec i jego porady, jaka monotonia,
On zabrał cię do wspólnej pracy,
Z pewnością nigdy nie zapytał o twoją opinię,
Powiedział :"pewnego dnia mnie zrozumiesz".

Kto wie, czy będziesz myślał o mnie,
Jeśli z przyjaciółmi będziesz rozmawiał.
Aby nie cierpieć bardziej przeze mnie,
Ale to nie jest łatwe, wiesz.

W szkole już nie wytrzymuję,
I popołudni bez ciebie,
uczenie się jest daremne, wszystkie myśli
biegną do ciebie.

Nie można podzielić
Życia nas dwojga.
Proszę poczekaj na mnie, mój kochany,
ale zwodzić ciebie nie potrafię.

Samotność między nami,
Ta cisza wewnątrz mnie
Jest niepokojem przed życiem,
Życiem bez ciebie.

Proszę cię, poczekaj na mnie, ponieważ
Nie mogę istnieć bez ciebie.
Jest niemożliwym rozdzielenie
Historii nas dwojga.

Samotność między nami,
Ta cisza wewnątrz mnie
Jest niepokojem przed życiem,
Życiem bez ciebie.

Proszę cię, poczekaj na mnie, ponieważ
Nie mogę istnieć bez ciebie.
Jest niemożliwym rozdzielenie
Historii nas dwojga.

Samotność...