Lisa Ekdahl - Ljudlöst och salt

Ból wygrał z dumą
Płakałeś bezgłośnie i słono
Jak ktoś kto żałuje tak wiele
Ale i tak popiera wszystko
Chciałeś uciec od siebie
Płakałeś, a łzy dopływały
Twój zarodek oddano glebie

Więc nic nie zostało zgubione
Niczego nie wyrzucono
Płakałeś i smutek był wielki
Ale łzy skróciły go
Lecz ja zacisnęłam dłonie w kieszeniach
Bo chciałam kopac i bić
Bić tych, którzy uczynili cię tak chorym
Bić tych, którzy tak cię zranili

Lecz powiedziałeś, choć Lisa, pójdziemy
Oni nie są warci twojego czasu
Wcale nie są warci twojej złości
W ogóle niewarci walki
Pewnie byłeś zmęczony walką
Chciałeś zrobić coś wielkiego
Chciałeś napisać epos
O wszystkich podłościach, które uczynili
Chciałeś napisać epos
Powiedziałeś mi ufnie
Później powiedziałeś: bohaterka
Lisa, ona będzie podobna do ciebie
Ale ja nie jestem żadną bohaterką
Lecz powiedziałeś, że idiotyzmy
Chcemy na pewno oboje pokonywać
A ja powiedziałam, że tak bardzo masz rację

Ból wygrał z dumą
Płakałeś, byłeś solą ziemi
Tą solą, która oznacza pragnienie
Tą solą, która wszystko przyprawia
Sól płynęła z twego oka
Płynęła, płynęła jak rzeka
W piersiach ból się rozpraszał
W sercu obudziła się nowa odwaga