Luca Carboni - Bologna è una regola

Jest zasada, według której
jeśli nie kochasz się od razu,
to nie jesteś naprawdę pewny siebie.
I jest bajka, według której
kto je jabłko,
popełnia największy i najgorszy grzech, jaki istnieje.

Jest zasada, według której
nieskończoność przypomina osiem leżące na ziemi, na ziemi,
jak ja,
kiedy patrzę na gwiazdy, to tak normalne myśleć, że

To życie jest piękne,
nawet jeśli czasem ściąga nas w dół,
coś nas ściąga w dół,
i że Bolonia to zasada,
którą próbowałeś mi wyjaśnić,
nigdy tego nie zapomnę.
Pamiętam ulice,
na których obiecałem ci, że się zmienię,
ale nie zrozumiałem, jak to się robi,
jak to się robi,
nie zrozumiałem, jak to się robi,
jak to się robi.

Jest zasada, według której trzeba pojechać do Berlina,
żeby poczuć się trochę mniej zwyczajnym.
I jest bajka, według której
tylko pieniądze naprawdę sprawiają, że czujesz się dobrze.
Jest zasada, według której wystarczy wejść na stadion
i stać się złymi ludźmi jak ja,
kiedy mam zamiar krzyczeć, zatrzymuję się, żeby pomyśleć, że

to życie jest piękne,
nawet jeśli czasem ściąga nas w dół,
ciągle nas ściąga w dół.
I że Bolonia to formuła,
której próbowałeś mnie nauczyć,
nigdy tego nie zapomnę.
Pamiętam ulice,
gdzie przysięgałem ci nie iść,
ale nigdy nie powiedziałeś mi, jak to się robi,
jak to się robi,
jak to się robi.

Tak, to życie jest piękne,
nawet jeśli czasem ściąga mnie w dół,
coś mnie ściąga w dół,
może Bolonia to zasada,
którą znałeś tylko ty,
nigdy cię nie zapomnę.

Nie wyjechałem,
i nigdy ci nie powiedziałem, czy mnie uratowałeś,
i nie zrozumiałem, jak to się robi, jak to się robi,
jak to się robi, jak to się robi,
nie zrozumiałem, jak to się robi, jak to się robi,
jak to się robi, jak to się robi,
nie zrozumiałem.