Luciano Pereyra - No puedo

Wiem, że to nie pora na rozmowę,
ale umieram z chęci usłyszenia natychmiast twojego głosu.
Wiem, że skończyło się już to, co nasze.
Przepraszam, jeśli ci przeszkadzam, ale nie mogę się przyzwyczaić, że
budzę się taki samotny, zasypiam, nie widząc cię.
Wiem, że już nie jestem częścią ciebie
i chociaż to mnie rani, muszę zacząć zapominać.
Wiem, że nadeszła chwila, by pomyśleć o sobie.
Czas przecież leczy rany,
a inna miłość mnie odnajdzie.
Umieram, próbując tego,
ale ty wiesz, że nie potrafię
przestać cię kochać, kochanie.

Wariuję przez ciebie, chcąc abyś do mnie wróciła.
Pragnę podążać jedynie z tobą przez to życie.
Tak wiele razy przysięgałem, że wymażę twe wspomnienie
i oddalałem się od ciebie, by już nie zawracać.
A nie potrafię.

Wiem, że gdzieś indziej zmierzasz, a to, co przeżyłem
staje się już częścią przeszłości.
Wiem również, że nadszedł czas, kiedy już cię nie ma.
Rozdzielasz swoją niepewność, radość i pokój.
W każdej pełni księżyca, gdy twoja dusza czuje żal,
wiem dobrze, że wtedy mnie przywołujesz.

Wariuję przez ciebie, chcąc abyś do mnie wróciła.
Pragnę podążać jedynie z tobą przez to życie.
Tak wiele razy przysięgałem, że wymażę twe wspomnienie
i oddalałem się od ciebie, by już nie zawracać.
A nie potrafię.

Tak wiele razy przysięgałem, że wymażę twe wspomnienie
i oddalałem się od ciebie, by już nie zawracać.
A nie potrafię.