Lucie Vondráčková - Strach

Boję się

Deszcz, padając z wysokości chmur
a potem stukając po dachach,
mógłby wpaść w rozpacz
słysząc to, co ja
dzień w dzień
opowiadam swoim oknom.
Że miłość jest już rzucona na kolana,
że już nie ma powodów do strachu.
Ja już się z tobą nie widuję,
ty już nie masz powodów by mi kłamać
dzień w dzień.
Zatem dlaczego ja tak nagle

boję się, że nic nie dorówna
pomysłom, które masz?
Boję się, że nic nie dorówna
twym pięknym marzeniom?
Że nic nie dorówna historiom,
które znasz?
Boję się, że nic nie dorówna kłamcom.

Z tą, której nie lubiłeś, ciągle jesteś.
To się musiało stać.
Jesteś z nią, lubiłeś tylko się bawić
i kto wie, której z nas więcej łgałeś?
A ja, ja tu tym swoim cierpieniem
karmię deszcz,
który padając z wysoka
i stukając po dachach
mógłby wpaść w rozpacz
słysząc to, co ja
dzień w dzień
zawierzam swoim oknom.

Swój strach,
że nic nie dorówna
pomysłom, które masz.
Strach, że nic nie dorówna
twym pięknym marzeniom.
Że nic nie dorówna historiom,
które znasz.
Strach, że nic nie dorówna kłamcom.

Boję się, że nic nie dorówna
pomysłom, które masz.
Boję się, że nic nie dorówna
twym pięknym marzeniom.
Że nic nie dorówna historiom,
które znasz.
Boję się, że nic nie dorówna kłamcom.


Boję się, że nic nie dorówna
pomysłom, które masz.
Ja się boję,
że nic nie dorówna kłamcom.