Luigi Tenco - La ballata della moda

To była jesień, kelner Antonio
obsługując stół wielkich przemysłowców
usłyszał ustalenia, że następnego lata
będzie modna niebieska woda.
Oni mówili, że trzeba zrobić
kampanię reklamową.
Wyłożyć w każdym barze trochę buteleczek
a sukces zapewniony.
Antonio zaśmiał się do siebie -achachach -achachach,
i powiedział „gwiżdżę na modę, ja piję tylko to co lubię”.
Przyszła zima i Antonio widzi w kinie
krótkometrażówkę o butelkach niebieskiej wody,
fotografie na murach i w gazetach
z pieknymi kobietami, które zachęcały do próbowania tego napoju.
Na wiosnę już ktoś to pił
i także on pewnego dnia w domu przyjaciela
musiał to pić, ponieważ to krępujące
powiedzieć „wybacz, ale nie pozostało mi nic innego”.
Antonio jednak zaśmiał się -achachach -achachach,
i powiedział „gwiżdżę na modę, ale z braku czegoś innego piję to co jest”.
Przyszło lato i na wczasach
Antonio miał pragnienie a nie wiedział co pić,
w każdym barze gdzie prosił o napój ożeźwiający
nie miał go kto zrobić, celowo podawali mu niebieską wodę.
Początkowo on się sprzeciwiał,
ale potem pomyślał „kto mi to każe robić?”
i od tego dnia powoli przyzwyczajał się,
po miesiącu nie pił nic innego.
Antonio jednak zaśmiał się -achachach -achachach,
i powiedział „gwiżdżę na modę, ale piję ten napój dlatego, że lubię”
Teraz jest jesień, Antonio jest w szpitalu,
ma zatrucie ponieważ pił za dużo
a do obsługi stołu ważnych gości
wyznaczono w zastępstwie jego przyjaciela Pasquale.
Słyszy ustalenia, że nadchodząca moda będzie
na spodnie w żółte i czarne paski,
wystarczy zrobić wielką reklamę
ubrać w nie jakiegoś wielkiego aktora.
Pasquale uśmiecha się -achachach -achachach,
i mówi „gwiżdżę na modę, ja noszę tylko to co lubię”.
Ale ja widzę już Pasquale -achachach -achachach,
kto wie jaką będzie miał chorobę od spodni w żółte i czarne paski.