Mafumafu - Kuyamu to Kaite Mirai

Jeśli przeszyłbyś mnie nożem
Byłoby miło, byłoby miło
Jeśli dźgnąłbyś mnie swoją głupią, pretensjonalną przemową
Byłoby miło, byłoby miło

Choć już wyrzuciłem je do kosza
Ukrywałem całe swoje życie w mankietach moich rękawów
I tam zostało, nie dające się spalić, nie zmieniające się w popiół

Chcę umrzeć, chcę zniknąć, nic tu po mnie
W takim życiu nie ma już nadziei
Więc stoję tu, w tym koszmarze
W świecie, który rozkwitł z mojej zdławionej przeszłości

Jestem w rozbiciu, pokryty niewidzialnymi ranami
I wiem, że nigdy się one nie zagoją
Więc piszę przyszłość tym lamentem

Udając, że żyjesz, maszerujesz ku śmierci
Takie jest życie, co nie? Takie jest życie.

Więc dlaczego urodziliśmy się na tym świecie
W tych niedojrzałych, wadliwych ciałach
Każde z bijącym sercem?

To prawda, próbowałem sprawić, aby kwiat rozkwitł
Podlewając go tą pogniecioną konewką
Ale w ziemi nie było żadnego nasiona

Dlatego wymknąłem się, porzuciłem ją,
Tą miłość, która jest jak zaraza na tym świecie
A głębia uczucia powierzchownego przyjaciela jest
Cieńsza niż paznokieć

Nic nie wiem, nic nie chcę wiedzieć
Wiem tylko, że i tak nie ma głębszego znaczenia za tymi słowami
Więc piszę przyszłość tym lamentem

Starczy mi wosku na tej świecy tylko na jedną drogę
I desperacko próbuję utrzymać ją zapaloną
W słabo oświetlonym kawałku drogi, który widzę przed sobą
Do kogo należą te ślady, kto wpadł do dziury?

Takie jest życie które mamy
Czy samo narodzenie się było błędem?

Chcę umrzeć, chcę zniknąć, nic tu po mnie
W takim życiu nie ma już nadziei
Więc stoję tu, w tym koszmarze
W świecie, który rozkwitł z mojej zdławionej przeszłości

Jestem w rozbiciu, pokryty niewidzialnymi ranami
I wiem, że nigdy się one nie zagoją
Więc piszę przyszłość tym lamentem

Piszę przyszłość tym lamentem

"Chcę zniknąć, chcę zniknąć"
Ile razy już to sobie powtarzałem?
Proszę, daj mi żale, żebym więcej już nie marzył