Manifest - Mój wszechświat

Daj mi jeszcze jeden oddech matko
Gdybym wiedział, że wybieram dobrze
Gdzie dobro, to nie rzadkość
Daj mi tylko iskrę swojej nadziei
Ją zamienię w płomień i pokonam bezlitosny chłód tej ziemi
Wielkie plany, wiem jak boli ich upadek
Niepewny grunt często niszczył ich fundament
Silna wiara, tylko ona zostaje
Kiedy miłość, to już tylko kwestia przyzwyczajeń
Wszechświat, na marzenia już brakuje miejsca
Kiedy rozum mówił idź! Ciebie prowadziły głosy serca
Wojna światów, mówili mi nie igraj z ogniem
Serce biło wolniej, gdy obok spałaś spokojnie
Fakt, że tylko Ty wiedziałaś jaki jestem
Oddychałem tylko ciężkim powietrzem
Mój horyzont pewnie pokrywała mgła
Zacierając szanse, by zobaczyć Cię ostatni raz..



Głosy w mojej głowie upewniają się
Czy wciąż żyję, znajdą mnie
Nieważne jak dobrze się ukryję
Nie będę krzyczał, po prostu będę siedział cicho
Gdzieś na świecie pod jedną galaktyką..



Od planów, które wykonałem i tych nierealnych
Przeszedłem drogą, by napisać zbyt idealnych
Otoczenie wiedziało, jak upadamy
Wiem, są ideały, lecz ich nigdy nie poznamy
Jestem łzami, których boisz się jak ognia
Jestem krzykiem, który niszczy nas od środka
Jestem sumieniem, które nawiedza Cię w mroku
(jestem) tajemnicą, która wprowadza w niepokój..
Moge w każdej chwili rzucić te pieprzone wersy,
Wyjść ze studia i przyznać, że jesteś lepszy
Po porażce moge wstać i dumnie kroczyć
O to każdy pieniądz jestem w stanie założyć
Kreujemy swoją przyszłość, to pewne
Ją nawet geniusz może zaplanować błędnie
Całe życie dostajemy w małych częściach,
Więc i ja układam swój mały wszechświat..



Czy tak samo mocno Bóg wierzy w nas, jak my
Jedno z pytań, na które nie znam odpowiedzi
Błądzimy w mieście, które przypomina sny
Dlatego hart ducha tak mocno w nas siedzi
Nie zawsze byłem pewny swoich kroków,
Kto nie ryzykuje, nigdy nie wie, czy jest gótów
Wyborów milion i tyle samo szans na porażkę
Mówią obce twarze i Ty tak naprawdę znasz je
Fikcja, którą tworzyliśmy razem
Przestała istnieć na rzecz negatywnych zdarzeń
Nie mów nic, nie chcę żyć wspomnieniami
Zbyt dobrze je znam, żeby żyć tylko dla nich
I mimo wszystko dziękuję za to,
Że w tym pustym miejscu my docenialiśmy radość
(razem) dwa światy tu zbliżone w jednym celu
Zderzenie dwóch planet, dwóch warte tego numeru.. I TO JUŻ KONIEC