Marcin Januszkiewicz - Zakochani

Nic nas doprawdy nie dzieli,
Nawet tęsknota, bo za czym,
Nic nie musimy tłumaczyć,
Ja Tobie, ani Ty Mnie.

Nic nas doprawdy nie dzieli,
Nic nie musimy przebaczyć,
Ciebie mi los mój wyznaczył,
A Tobie wyznaczył mnie.

Zakochani, bez pamięci jak my zakochani,
Tak tym szczęściem bezmiary pijani,
Nie do wiary po prostu, że można się kochać aż tak.

Zakochani choćby przyszło nam wszystko utracić,
Jeszcze zawsze miłością bogaci,
Nie do wiary po prostu, że można się kochać aż tak.

Czasem się nie wie dlaczego,
Coś tam niechcący się rzekło,
Raj nasz zamienia się w piekło,
Ja winię Ciebie, Ty mnie,
Na coś nie bardzo miłego,
Znów się poważnie zanosi,
Ktoś kogoś przyjdzie przeprosić,
Ja Ciebie albo Ty mnie.

Zakochani, bez pamięci jak my zakochani,
Tak tym szczęściem bezmiary pijani,
Nie do wiary po prostu, że można się kochać aż tak.

Zakochani choćby przyszło nam wszystko utracić,
Jeszcze zawsze miłością bogaci,
Nie do wiary po prostu, że można się kochać aż tak.

Nasza miłość, powiedz, no powiedz Ty sama,
Ta nasza miłość może przyśniła się nam.

Zakochani, bez pamięci jak my zakochani,
Tak tym szczęściem bezmiary pijani,
Nie do wiary po prostu, że można się kochać aż tak.

Zakochani, choćby przyszło nam wszystko utracić,
Jeszcze zawsze bogaci, miłością, miłością, bogaci,
Nie do wiary po prostu, że można się kochać aż tak.