Marian Opania - Siedzę w oknie, patrzę w dal

Siedzę w oknie, patrzę w dal
i ocienia moje lica
taki niewymowny żal,
taka straszna osmętnica.

Na rozpaczy czarnej dno
pcha tęsknota mnie, panowie.
Za kim to, ach, za kim to?
Zaraz dumka ta opowie.

Choć pożółkły pisma te,
w których było twoje zdjęcie,
ja cię nie zapomnę, nie,
pełny półinteligencie.

Do dedukcji miałeś dryg
i gdym rzecz przedstawił swoją,
możeś mnie nie pojął w mig,
aleś w końcu jakoś pojął.

Marzy mi się chwila, gdy
w dłonie me twą dłoń pochwycę.
Czyś już całkiem wymarł mi,
czyś wyjechał za granicę?

Prosi wielka, jasna łza,
co się w oko moje wciska:
wróć, kochany, znowu na
kierownicze stanowiska!

Bo się zrobił taki czas,
że cię trzeba nad pojęcie,
wracaj do nas, ratuj nas,
pełny półinteligencie!

Bo się strasznie plenią mi,
łypiąc znad herbaty plujki,
ćwiartki i szesnastki, i —
czy ja wiem? — trzydziestki dwójki!