Mela Koteluk & Kwadrofonik - Nie bój się nocy

Nie bój się nocy — ona zamyka
drzewa lecące i ptasie tony
w niedostrzegalnych, mrocznych muzykach,
w przestrzeni kute — złote demony,
które fosforem sypiąc wśród blasku
wznoszą się białe, modre, różowe,
wznoszą się w lejach żółtego piasku.
Nie bój się nocy.

Nie bój się nocy, jej puchu strzegą
krople kosmosu, tabuny zwierząt;
otwórz w nią oczy, a wtedy pod dłonią
poczujesz ptaki, ciche konie,
zrozumiesz kształty nieznane
przez ciebie idąc — tobą się staną, się staną.
Nie bój się nocy.

Nie bój się nocy, to ja nią wiodę
ten strumień żywy przeobrażenia,
duchy świecące, zwierząt pochody,
które zaklinam kształtów imieniem.
Które fosforem sypiąc wśród blasku
wznoszą się białe, modre, różowe,
wznoszą się w lejach żółtego piasku.
Nie bój się nocy.

Nie bój się nocy, jej puchu strzegą
krople kosmosu, tabuny zwierząt;
otwórz w nią oczy, a wtedy pod dłonią
poczujesz ptaki, ciche konie,
zrozumiesz kształty nieznane
przez ciebie idąc — tobą się staną, się staną.

Nie bój się nocy...

Ułóż wezbrane oczy w kołysce,
ciało na skrzydłach jasnych demonów,
wtedy przepłyniesz we mnie jak listek
opadły w ciepły tygrysi pomruk.