Mireille Mathieu - Caruso (Italian Version)

Tu gdzie morze lśni
i mocno wieje wiatr,
na starym tarasie
nad zatoka w Sorrento
mężczyzna obejmuje dziewczynę.
Zapłakał, po czym
rozjaśnia mu się głos
i na nowo zaczyna śpiew.
Kocham cię bardzo,
lecz tak bardzo, bardzo, wiesz.
To jest teraz łańcuch
który rozpuszcza krew w żyłach, wiesz...
Ujrzał światła pośrodku morza,
pomyślał o nocach tam w Ameryce,
ale to były tylko nocne łowy
i biała smuga łodzi.
Poczuł ból płynący z muzyki,
podniósł się znad pianina,
lecz gdy zobaczył księżyc
wychodzący zza chmury,
nawet śmierć wydała mu się słodsza.
Spojrzał w oczy dziewczyny,
tamte zielone jak morze oczy,
i nagle pojawiła się łza
i uwierzył, że utonął.
Kocham cię bardzo,
ale tak bardzo, bardzo, wiesz.
To jest teraz łańcuch,
który rozpuszcza krew w żyłach, wiesz.
Potęga liryki,
gdzie każdy dramat jest kłamstwem,
które z odrobiną makijażu i mimiki
może stać się czymś innym.
Lecz dwoje oczu, które na ciebie patrzą,
tak bliskich i prawdziwych,
sprawiają, że zapominasz słowa,
mieszają myśli.
W ten sposób wszystko stało się małe,
nawet noce tam w Ameryce.
Odwracasz się i widzisz swoje życie,
za smugą śruby statku.
O tak, to jest życie, które się kończy,
i nie myślał wiele już o tym,
przeciwnie, poczuł się wręcz szczęśliwy
i znowu zaczął swój śpiew.
Kocham cię bardzo,
ale tak bardzo, bardzo, wiesz...
To jest już kula u nogi,
tóra rozpuszcza krew w żyłach, wiesz...