Miyavi - Hi no hikari sae todokanai kono basho de

Z tego miejsca, gdzie nawet promień słońca nie dociera, patrzę w niebo.
Nie zamykając oczu próbowałem gonić wiecznie gnający naprzód potok chmur
Bałem się, gdy zamykałem swe oczy, bo wtedy wszystko wydawało się być kłamstwem.

Wiatr huczy, aby wypełnić luki między rozdzielonymi chmurami.
I choć mogę zostać nagle zdmuchnięty,
to nic, jeśli trochę mną zaszarpie.

Patrzę tylko przed siebie
Prosto naprzód, nie waham się, prę naprzód.
W ten sposób może kiedyś dogonię te chmury.

Nie ma końca ta droga,
Ale nawet jeśli dalej czeka mnie tylko zwątpienie
Chcę wierzyć, że istnieją tam
Marzenia i nadzieja,
Choćby nawet piękne rzeczy.
Nie mam żadnych drogowskazów,
ale mogę stworzyć je sam.
Mogę iść z zamkniętymi oczami uważnie nasłuchując.

I zmienię ten wasz beznadziejny, nudny system wartości i uprzedzeń.
Pokażę wam, że nie ma rzeczy bez sensu, nic nie wartych czy daremnych marzeń.
Zmienię to nie zmieniając się.
To jest nasza przyszłość, czyż nie?
Pozostaje nam tylko chwycić ją w dłonie


Ile jeszcze powinienem dalej iść?
Jak daleko zaszedłem do tej pory?
Nawet kiedy patrzę w tył, jest tam tylko olbrzymie pustkowie i bezkresna droga
Teraz, na samotnej ścieżce, myślę sobie,
Nawet jeśli w tym życiu był ból i cierpienie,
Jeśli spotkałem Cię po to, by je wymazać,
To mi wystarczy

Dlatego choćby jeszcze przez chwilę
Mogłabyś nie puszczać mojej dłoni?