Mudfield - Féreg

Patrzyłem na sufit, tęskniąc: och, aby spadł na mnie!
Słowa od niego niezmienne: dobrze, że zostałeś!
Ale po co miałbym napełniać swoje burczące serce marzeniami?
Jeśli on się już tym nasyca, to tu nie ma dla ciebie miejsca.
Nie czekam do jutra, moja dusza jest wywrócona na lewą stronę.
W moich bezsilnych snach nie ma nikogo, kto mógłby przemówić.
Rzeźbiłem dla ciebie cudowne lata.
Z moim gorzkim głosem mówię ci: żegnaj.
Nie powinienem wyrzucać z siebie wściekłych słów.
To, co było piękne, zachowam wewnętrznie.
Jeśli byłaby taka możliwość, to życie byłoby cudowne!
Niech inni poczują to, co mnie napędzało.
Nie czekam do jutra, moja dusza jest wywrócona na lewą stronę.
W moich bezsilnych snach nie ma nikogo, kto mógłby przemówić.
Jeden człowiek może grzeszyć – inny głodzić.
Chcesz tego jak robak, raz już to czułeś...
Nazwij mnie robakiem!
Tak długo, jak oddycham.
Nie będę cię krzywdzić, tylko zatruję cię wewnętrznie.
Nazwij mnie robakiem!
Tak długo, jak oddycham.
Nie będę cię krzywdzić, tylko zatruję cię wewnętrznie.
Przypadkiem to ja stałem się tym, który jest nieproszony.
Do końca życia będę to ścigał.
Zobaczę cię! Twój pot.
Twoje imię z tym razem zniknie.
Nazwij mnie robakiem!
Tak długo, jak oddycham.
Nie będę cię krzywdzić, tylko zatruję cię wewnętrznie.
Nazwij mnie robakiem!
Tak długo, jak oddycham.
Nie będę cię krzywdzić, tylko zatruję cię wewnętrznie.