Nevedon - Marionetka

Jak na czterech sznurkach stał,
wił się, plątał, miotał w snach,
lecz sam
nie chciał biec.

Obwieszone lustro miał,
pełne niepotrzebnych kłamstw,
lecz sam
nie chciał mieć.

Tracił szczęście z dawnych lat,
z czasem dźwigał więcej strat,
lecz sam
nie chciał nieść.

Zawsze nieprawdziwy ruch,
nieprawdziwe słowo z ust.
Więc tak
nabrał się, że będzie lżej,
zawahań mniej, że zniknie lęk,
dostanie tlen.

Zerwij z siebie płaszcz,
zabij skryty płacz.
Zdejmij z siebie wieczny strach
i nie bądź marionetką.
Wiekuista gra
dusi twoje „ja”.
Zanim zwiędnie litość ma,
nie bądź marionetką.

Niegdyś motywował wiatr,
teraz został tylko ślad,
lecz sam
wiedział, że...

Już wyłożył talię kart,
nie powróci znów na start,
lecz sam
starał się.

Wiecznie marny jego wierzch,
tak od świtu aż po zmierzch,
lecz sam
przykrył się.

Łzy cieknące maska zje:
„Tak już będzie wszystkim lżej”.
Więc tak
nabrał się, że będzie lżej,
zawahań mniej, że zniknie lęk,
dostanie tlen.

Zerwij z siebie płaszcz,
zabij skryty płacz.
Zdejmij z siebie wieczny strach
i nie bądź marionetką.
Wiekuista gra
dusi twoje „ja”.
Zanim zwiędnie litość ma,
nie bądź marionetką.

Obawa przed reakcją, gdzieś,
blokuje, by odezwać się,
lecz nie daj się.
Wciąż bądź sobą.
Jeśli nie krzywdzisz nikogo z nas,
mimo że inne życie masz,
pamiętaj, że
nikt nie ma prawa trzymać cię.

Więc zerwij z siebie płaszcz,
zabij skryty płacz.
Zdejmij z siebie wieczny strach
i nie bądź marionetką.
Wiekuista gra
dusi twoje „ja”.
Zanim zwiędnie litość ma,
nie bądź marionetką.

Zerwij z siebie płaszcz,
zabij skryty płacz.
Zdejmij z siebie wieczny strach
i nie bądź marionetką.
Wiekuista gra
dusi twoje „ja”.
Zanim zwiędnie litość ma,
nie bądź marionetką.