Nikone - 2 w 1

Nie chcę się już kłócić, ryczeć na Ciebie w gniewie
Nie chcę robić z Ciebie suki, nieczuli na złudzenie,
Które chcę w Ciebie wmusić, tak ku sile nie chcę (?)
Zastanawiać się, czy wrócisz, a po co, to sam nie wiem…
Nie wiem, po co te smuty, nie wiem, po co to pisać
Czuję piękno pokuty, to pierwsze się wymyka
I zakłada Twoje buty, biega tak po niebytach
By po burzy się odurzyć, posłuchać żołnierzyka,
Który tak pięknie nuci, o tym, jak upada Asgard
W jaźniach tych ludzi, dobranych biegiem raz, dwa
Nie chcę myśleć, gdy gadamy, że to tylko gadka
Bojąc się, że moje zmiany, to tylko pozorna farsa
Tylko zasłona dymna przed tchórzostwem
Do dojrzałości tych zdań, do których nie dorosłem
Z dzieciństwem się nie igra, to już poznałem, owszem
Możesz być subiektywna, tak jest prościej


Tylko Ty znasz mnie…
Nie grzeszę rozumkiem i bywam dziwnie kochany
Przytoczę głupi tekst…
Może i ze mnie skurwiel, ale nie skurwiel jebany
Lek na problemy te…
Przy którym tylko Ty uśniesz za niedomkniętymi drzwiami
Wiem, też widzę Cię…
Lecz nawet, jeśli to słuszne – nie potrafię Cię zostawić


Jak potrafisz, to dotrzyj do mnie, a będzie po nas
Smak tysiąca ostrzy pokornie sobie kona
Już było tyle opcji, każda dziura, jak ozdoba
Patrząc na stan mych emocji – nie ma, co panikować
Gdy wylewam benzynę na siebie i część regału
Gdy zżeram strychninę mówiąc do siebie „robalu”
Gdy wyrzyguję toksyny i kurwa dostaję szału
Absurdalne, lecz jedyne, chyba, wyjście – nie reaguj
Proszę tylko o ciszę, gdy piszę, kurwa, sobie
To Ty zaczęłaś krzyczeć, słyszałaś to?
Ej, co jest? Jestem paranoikiem, mam omamy słuchowe
Ale kocham Cię nad życie, pewnie też pół świadomie
Masz tylko nie jeść mięsa, być mi wierna i mieć cel
Znać wszystkie wady męża i akceptować je
Masz być silna, niezależna, musisz lubić ostry seks
A na tyle, ile Cię znam – jeszcze spotkamy się…


Tylko Ty znasz mnie…
Nie grzeszę rozumkiem i bywam dziwnie kochany
Przytoczę głupi tekst…
Może i ze mnie skurwiel, ale nie skurwiel jebany
Lek na problemy te…
Przy którym tylko Ty uśniesz za niedomkniętymi drzwiami
Wiem, też widzę Cię…
Lecz nawet, jeśli to słuszne – nie potrafię Cię zostawić



Wiem, że aby lecieć, musisz odejść i w ogóle
Przejść po zdeptanym krecie, reszcie zapachu nie ulec
Ja boję się, że (?) w bębenku będą dwie kule
I wcale nie jest mi lepiej, gdy pociągam za kurek
Piszę numer, chłopaczyna, tak właściwie to smarkacz
Na jego „kocham” mówiłaś, że miłość nie wystarcza
Że, po co stoję na szynach, gdy lokomotywa zwalnia
Może chcę Ciebie zatrzymać, aby mieć, kogo obarczać
Zmieniam się na przypał, skrajnie, po omacku – przekmiń
Stąd pojebki histeryka w labiryncie dzieci
Jestem tym, który kuśtyka, prosto do (?)
Kocham Cię do końca życia, czyli do końca piosenki
Jest jeszcze rezerwa, robi się coraz ciemniej
Wypijmy do denka ostatni raz za kolejne
O nic nie dbam, poza Tobą,
Wiedz, że z psychopatą możesz zerwać,
Lecz od niego nie odejdziesz…