Non Opus Dei - Alne

Z ognia w ogień, z wody w wodę.
Rzeka płynie, czy nadszedł już czas?

Mistyka śmierci, rzeka płynie dalej.

Odwieczne cykle świata.
Życie, śmierć – jedna całość.

Alne, rzeko mej ziemi – spływasz krwią.
Krwią tej ziemi, krwią jej ludzi.

Alne, krwi tej ziemi – powiedz.
Gdzie zbłądzisz dziś?
Drogo nietknięta stopą człowieka.
Dokąd płyniesz dziś?

Wracam dziś do mych źródeł.
Za wzgórza, lasy, w dal przez moją ziemię.
Bowiem ja – Alne – krew tej ziemi –
kocham się z nią każdego dnia.

Alne, krwi tej ziemi – powiedz.
Gdzie zbłądzimy dziś?
Gdzie będziemy jutro?
Alne, powiedz mi.

Wszak leżymy tu – martwi,
a z twym nurtem płynie nasza krew.
Wszak leżymy tu – już martwi,
a z twym nurtem płynie nasza krew.

Wrócicie w końcu do mych źródeł,
za wzgórza, lasy, hen za moją ziemię.
A wasze prochy, wasze białe kości,
na zawsze stara pruska ziemia,
polska ziemia –
tulić będzie.