Wystarczy się zalogować, aby wyłączyć wszystkie reklamy. Zapraszamy do naszej społeczności!
Zaloguj się
i wykorzystaj wszystkie możliwości serwisu!Inne teksty piosenek
Paddy Reilly
Popularne teksty
Paddy Reilly - The Foggy Dew
The Foggy Dew
Tekst dodał(a): Turin
Edytuj tekst
Tłumaczenie dodał(a): Turin
Edytuj tłumaczenie
Teledysk dodał(a): Turin
Edytuj teledysk
Tekst piosenki:
As down the glen one Easter morn'
To a city fair rode I.
Their armed lines of marching men
In squadrons passed me by.
No pipes did hum, nor battle drum
Did sound its dread'd tattoo
But the Angelus bell o'er the Liffey's swell
Rang out in the foggy dew.
Right proudly high over Dublin town
They hung out a flag of war.
'Twas better to die 'neath an Irish sky
Than at Suvla or Sud el Bar.
And from the plains of Royal Meath
Strong men came hurrying through;
While Brittania's sons with their long-range guns
Sailed in by the foggy dew.
But the bravest fell and the solemn bell
Rang mournfully and clear
For those who died that Eastertide
In the springtime of the year
And the world did gaze in deep amaze
At those stone-hearted men, but few
Who bore the fight that freedom's light
Might shine through the foggy dew
'Twas England bade our wild geese go
That small nations might be free.
But their lonely graves are by Suvla's waves
Or the fringe of the gray North Sea.
Oh, had they died by Pearse's side
Or fought with Cathal Brugha,
Their names we would keep where the Fenians sleep
'Neath the shroud of the foggy dew.
Back to the glen I rode again
My heart with grief was sore
For I parted with those valiant men
I never would see no more.
And to and fro in my dreams I'll go and
I'll and pray for you,
For slavery fled, o rebel dead, when
you fell in the foggy dew.
To a city fair rode I.
Their armed lines of marching men
In squadrons passed me by.
No pipes did hum, nor battle drum
Did sound its dread'd tattoo
But the Angelus bell o'er the Liffey's swell
Rang out in the foggy dew.
Right proudly high over Dublin town
They hung out a flag of war.
'Twas better to die 'neath an Irish sky
Than at Suvla or Sud el Bar.
And from the plains of Royal Meath
Strong men came hurrying through;
While Brittania's sons with their long-range guns
Sailed in by the foggy dew.
But the bravest fell and the solemn bell
Rang mournfully and clear
For those who died that Eastertide
In the springtime of the year
And the world did gaze in deep amaze
At those stone-hearted men, but few
Who bore the fight that freedom's light
Might shine through the foggy dew
'Twas England bade our wild geese go
That small nations might be free.
But their lonely graves are by Suvla's waves
Or the fringe of the gray North Sea.
Oh, had they died by Pearse's side
Or fought with Cathal Brugha,
Their names we would keep where the Fenians sleep
'Neath the shroud of the foggy dew.
Back to the glen I rode again
My heart with grief was sore
For I parted with those valiant men
I never would see no more.
And to and fro in my dreams I'll go and
I'll and pray for you,
For slavery fled, o rebel dead, when
you fell in the foggy dew.
Dodaj adnotację do tego tekstu » Historia edycji tekstu
Tłumaczenie :
Pokaż tłumaczenieA było to w wąwozie, wielkanocny świt
Do miasta na jarmark zdążałem.
Gdy harde linie zbrojnych mężów
Szły mimo, oddział za oddziałem.
Nie ozwały się dudy, ni żaden werbel
Nie zagrzmiał tam wniebogłosy.
Za to dzwon Aniołów nad miasteczkiem Liffey
Rozdzwonił się wśród mglistej rosy.
Wysoko i dumnie nad miastem Dublinem
Wiatr szarpnął wojennym sztandarem.
Lepiej umierać pod irlandzkim niebem
Niźli Suvlą czy pod Sud el Barem.
I z równin hrabstwa Meath królewskiego
Ruszyły zastępy za ciosem;
Zaś brytyjskie szczury i ich ogniste rury
Nadciągnęły przez mglistą rosę.
Noc czarna zapadła, lecz szczęk karabinów,
Wlał w serca Albionu zwątpienie.
Wśród ściany stali, ogniste jęzory
Błyskały jaskrawym płomieniem.
Żarliwa nad każdym ostrzem modlitwa,
Irlandio, by syn twój zwyciężył!
Gdy świt dojrzewał, sztandar wciąż powiewał
I w mglistej rosie się prężył.
Anglicy nam chłopców z domu zabrali,
Kraj mały być może swobodnym.
Choć groby samotne ciągną się pod Suvlą,
I Morza Północnego szarym brzegu chłodnym.
Czcimy ich, jakby za Pearse'a padli
Za Cathal Brughę zginęli.
A serca ich tkwią, gdzie Fenianie śpią,
Na z mglistej rosy pościeli.
Padli w boju dzielni, a ponury dzwon
Bił, żałobny i wzniosły
Za tych, co zginęli podczas tej niedzieli
Na samym progu wiosny.
I zamilkł świat, i w podziw wpadł
Dla tych, co w jedną z wiosen
Dowiedli łatwo, że swobody światło
Lśnić może przez mglistą rosę.
Powrotną drogą wracałem wąwozem,
Z żalem ściśniętym sercem
Rozstałem się wtedy z walecznymi ludźmi,
Których nie ujrzę już więcej.
Lecz tam i sam wędruję w snach,
I za Was swe modły niosę,
Z niewoli zbiegli, chwała Wam, polegli,
Co padliście w mglistą rosę.
Do miasta na jarmark zdążałem.
Gdy harde linie zbrojnych mężów
Szły mimo, oddział za oddziałem.
Nie ozwały się dudy, ni żaden werbel
Nie zagrzmiał tam wniebogłosy.
Za to dzwon Aniołów nad miasteczkiem Liffey
Rozdzwonił się wśród mglistej rosy.
Wysoko i dumnie nad miastem Dublinem
Wiatr szarpnął wojennym sztandarem.
Lepiej umierać pod irlandzkim niebem
Niźli Suvlą czy pod Sud el Barem.
I z równin hrabstwa Meath królewskiego
Ruszyły zastępy za ciosem;
Zaś brytyjskie szczury i ich ogniste rury
Nadciągnęły przez mglistą rosę.
Noc czarna zapadła, lecz szczęk karabinów,
Wlał w serca Albionu zwątpienie.
Wśród ściany stali, ogniste jęzory
Błyskały jaskrawym płomieniem.
Żarliwa nad każdym ostrzem modlitwa,
Irlandio, by syn twój zwyciężył!
Gdy świt dojrzewał, sztandar wciąż powiewał
I w mglistej rosie się prężył.
Anglicy nam chłopców z domu zabrali,
Kraj mały być może swobodnym.
Choć groby samotne ciągną się pod Suvlą,
I Morza Północnego szarym brzegu chłodnym.
Czcimy ich, jakby za Pearse'a padli
Za Cathal Brughę zginęli.
A serca ich tkwią, gdzie Fenianie śpią,
Na z mglistej rosy pościeli.
Padli w boju dzielni, a ponury dzwon
Bił, żałobny i wzniosły
Za tych, co zginęli podczas tej niedzieli
Na samym progu wiosny.
I zamilkł świat, i w podziw wpadł
Dla tych, co w jedną z wiosen
Dowiedli łatwo, że swobody światło
Lśnić może przez mglistą rosę.
Powrotną drogą wracałem wąwozem,
Z żalem ściśniętym sercem
Rozstałem się wtedy z walecznymi ludźmi,
Których nie ujrzę już więcej.
Lecz tam i sam wędruję w snach,
I za Was swe modły niosę,
Z niewoli zbiegli, chwała Wam, polegli,
Co padliście w mglistą rosę.
Historia edycji tłumaczenia
| Tekst: |
Charles O'Neill, Paddy Reilly Edytuj metrykę |
|---|---|
| Covery: |
Paddy Reilly, Luke Kelly i wielu innych |
Komentarze (1):