Paul Shapera - Annabel has a doll

NARRATOR:
Tak więc około godziny trzeciej po południu,
Niedawno zmarły mężczyzna
-Okaleczony- znowu znalazł w świecie żywych.

Uwięziony w ciele
Zbudowanym z zębatek i kół, ale co dziwne
Był niemy, a jego stalowe stawy ledwo mogły się zginać.

Właściwie jedyny dźwięk, jaki z siebie wydawał
To odtwarzanie transmisji radiowych:
Nadawał stację country po stuknięciu.

Nasza najdroższa Annabel jest
W całkowitym szoku i ekstazie -
Ma przyjaciela, ktory był martwy, ale udało jej się sprowadzić go z powrotem.

To, co uszczęśliwia - nie satysfakcjonuje,
Decyzje się nie kończą,
Cały ten komfort jest złudny,
Nic z tego, co kochasz nie kocha ciebie.

ANNABELLE:
Mam laleczkę, lubimy chodzić razem na spacery,
Lubimy kręcić się przy parku, a w tym czasie on słucha jak mówię
O ludziach i miejscach, których nigdy nie było mi dane zobaczyć,
Bo nie opuszczałam swojego domu - ale tak było zanim go poznałam.

Odkrywamy świat, który wspaniale jest oglądać. To jak sen,
W którym nikt nie nazywa mnie przegrywem, jeśli coś mi się nie uda.

Mam laleczkę, to [cudowne] niczym kwiaty na wiosnę
Ale nieważne, jak nie mówiłabym do niego - i tak nigdy nie odpowie.

NARRATOR:
To, co uszczęśliwia - nie satysfakcjonuje,
Decyzje się nie kończą,
Cały ten komfort jest złudny,
Nic z tego, co kochasz nie kocha ciebie.

ANNABELLE:
Mam laleczkę, wychodzi ze mną na zewnątrz
Co kiedyś było dla mnie problemem, ale teraz nie mam nic przeciwko!
Lody i przejażdżki byłyby wspaniałe - jak zawsze myślałam,
Ale nigdy nie miałam nikogo, z kim mogłabym się tym dzielić z uwagi na życie w laboratorium.

"Annabelle, żadnych przyjaciół! Musisz być wspaniała, najlepsza!
Musisz być lepsza i pilna, w przeciwnym wypadku jesteś bezwartościowa!"

Ale teraz mam laleczkę, drogiego przyjaciela z którym wychodzę
Na spacer i z którym rozmawiam, ale on jest niemy i tylko transmituje radio.

JASPER:
Elizjum -
Miejsce, gdzie rozpacz ma swój koniec.
Dlaczego sprowadziłaś mnie tutaj raz jeszcze?

ANNABELLE:
Mam laleczkę, która dotrzymuje mi towarzystwa.
Chodzimy na przedstawienia, parady i kabarety, gdzie ludzie się na mnie gapią
Ale pokazałam swój geniusz i przejęłam kontrolę nad życiem i śmiercią -
Ojciec powiedział mi jedyną rzecz: to musi się udać!

A teraz mam przyjaciela: cichą, mechaniczną dwoistość,
Która będzie przy mnie i pochyli się nade mną, jeśli poczuję się smutna i zmartwiona.

Mam laleczkę: jest zrównoważony, ale trochę zbyt zdystansowany,
Bo nigdy nic nie mówi...

NARRATOR:
To, co trzymasz być może chciałoby odejść,
To, w co wierzysz być może nie jest prawdziwe,
To, co przynosi ci spokój ducha
Być może nie zostanie dłużej.

To, co uszczęśliwia - nie satysfakcjonuje,
Decyzje się nie kończą,
Cały ten komfort jest złudny,
Nic z tego, co kochasz nie kocha ciebie.

ANNABELLE:
Czy nie możesz przemówić do mnie?
Czy nie przemówisz do mnie?

Wszystko to, czym moglibyśmy się dzielić i przedsięwziąć...
O ile tylko przemówisz do mnie.

JASPER:
Elizjum -
Miejsce, gdzie rozpacz ma swój koniec.
Dlaczego sprowadziłaś mnie tutaj?
Och, dlaczego sprowadziłaś mnie tutaj?
Dlaczego sprowadziłaś mnie tutaj raz jeszcze?!