Per Gessle - Blå december

Przychodzę znikąd
i zmierzam dokądś indziej.
Daniel Bernhard był moim ojcem,
noszę jego krew i nazwisko.
Dobiłem tutaj — kwestia przypadku.
Przywiodła mnie kobieta,
niebieski grudzień.

Mój pierwszy przyjaciel, dzięcioł zielony
przepadł nad morzem.
Chowałem go jak syna,
lecz zabrał go wiatr.
Mój ostatni przyjaciel, amulet —
ten noszę wokół szyi,
niebieski grudzień.

Na nabrzeżu napisałem list
z łodzi ratunkowej do portu.
Ona, tak jak ja, przyszła znikąd
jak drewno dryfujące ku lądowi.
Dla ogrzania się dała mi ogień,
a na moje rany lód,
niebieski grudzień.

Wędrowała z kuglarzami,
żyła w namiotach i zaułkach.
Zaczęła tak jak uczeń powinien,
a skończyła w zachodzie słońca.
Śpiewała o Hiszpanii i Miłości,
ja grałem na swej gitarze,
niebieski grudzień.

Nocą, kiedy cztery krzyżówki
przysiadły u skraju wody,
zbudziło mnie tchnienie
i pocałunek w skroń.
Zostawiła księżyc pełny i silny,
i zniknęła jak we śnie,
niebieski grudzień.

Przychodzę znikąd
i będę szedł całą noc długą.
Daniel Bernhard brzmi me nazwisko,
a oto moja piosenka,
dla ciebie, któraś zostawiła serce
u brązowo-złotego września
i niebieskiego grudnia.