Piko - Kotonoha

Słowa są jedynie, jedynie
Odrzuconymi daleko myślami
I porywczymi odgłosami cykad,
Rozbrzmiewającymi wśród cieni.

Kocham poezję,
Nieustannie opływającą w bogactwo formy
I rozkwitające z niej
Moje podobne do kwiatów fantazje.

A Ci, którzy idą daleko w głąb czasu.
Przelotnie, przelotnie stają się coraz mniej widoczni
Aż wreszcie, ostatecznie znikają wśród pęcherzyków na powierzchni wody.

Słowa, które jedynie, jedynie
Wyobrażam sobie je wszystkie na własną rękę.
Powtarzam je w poszukiwaniu ich rozbitych fragmentów.
Ale nawet wtedy są jedynie, jedynie
Odrzuconymi daleko myślami
I porywczymi odgłosami cykad,
Rozbrzmiewającymi wśród cieni.

Jeślibym miała przeliterować swą miłość
Nieustannie opływałaby w bogactwo formy.
Tym czego pożądają niebiosa
Są szare chmury podczas deszczu.

A Ci na powierzchni spokojnej wody
Oczywiście, oczywiście, jeszcze nie zanikają.
W tej chwili, w tej chwili, oni nadal kontynuują zacieśnianie mego serca.

Słowa, które jedynie, jedynie
Wyśpiewałam je wszystkie na własną rękę.
Rozrzuciłam na wietrze i posłałam ku niebiosom.
Ale nawet wtedy są jedynie, jedynie
Hortensjami na deszczowej ścieżce,
Wypełnionymi po brzegi miłością
W pełnym rozkwicie.

Głos, który nagle dosięgnął mego ucha sprawia, że
Pragnę się zatrzymać i zawrócić...

Słowa, które jedynie, jedynie
Wyobrażam sobie je wszystkie na własną rękę.
Powtarzam je w poszukiwaniu ich rozbitych fragmentów.
Ale nawet wtedy są jedynie, jedynie
Odrzuconymi daleko myślami
I porywczymi odgłosami cykad,
Rozbrzmiewającymi wśród cieni.