Pink Floyd - Hey you

Słucham jazzu, muzyki poważnej, nawet współczesnej, rocka, na ten ostatni tacy jak ja zaczynają patrzeć z pewnym dystansem, bo wymienione gatunki prezentują wielkie bogactwo kompozycji, harmonii, itd., ale Pink Floyd uważam za fenomen. Są jedną z nielicznych grup rockowych wyciszających mnie i powodujacych wewnętrzną koncentrację, większą wrażliwość. Gdy powrocilem po przerwie do uważnego przesłuchiwania ich płyt, łzy niejednokrotnie pojawiały się w moich oczach a dopadał mnie ten stan czasem w niewygodnych sytuacjach, np.w pociągu. Tak jest też z "Hey, you". Inaczej się żyje i... płacze po przejściu przez płyty "Dark Side...", "Wish You...", "The Wall". Człowiek sam siebie lepiej rozumie.

ZBIOROWE TŁUMACZENIE, KTÓRE W DODATKU NIE JEST GWAŁTEM ZBIOROWYM NA ORYGINALE!!!

Dzięki zbiorowemu wysiłkowi powstało zgrabne tłumaczenie.

@Robertzet: według mnie świetna interpretacja;)

Bardzo fajne tłumaczenie. Rozumiem, że jest frazowane do muzyki..?? Jakbyś tak, choćby "na surowo" to zaśpiewał zagrał z gitarą.. było by super.. :-)

A oto mój liryczny przekład tego utworu:

Hej Ty!

Hej Ty, w zimnie stoisz tam
Siwiejący, sam
Czy mnie czujesz?
Hej Ty, zagubiony gdzieś ...
Jak ten zmokły, zbity pies
Czy zrozumiesz?
Hej Ty, nie pozwól im pogrześć ten żaaar...
Ni kroku wstecz, do walki staj!!!

Hej Ty, pośród czterech ścian
Siedzisz jak cię stworzył Pan
Czy mnie dotkniesz?
Hej Ty, twe ucho przy ścianie trwa
Czekasz,aż ktoś zawoła.
Czy mnie dotkniesz?
Hej Ty, pomożesz mi unieść ten głaz?
Otwórz serce,Ja idę do nas...

Bo to była iluzja…
Ściana wysoka
Nie do przejścia
Nie ważne co robił
Nie znalazł wyjścia
A robaki wygryzły mu mózg

Hej Ty, gdzieś daleko stąd
Nigdy nie chodzisz pod prąd
Czy pomożesz?
Hej Ty, co za ścianą tą
Zbijasz butle krusząc szkło
Czy pomożesz?
Hej Ty, nie pieprz mi ,że nadziei już brak!!!
Razem zwycięstwo, osobno rozpad.

@asdolf: Hej TY! ...uwierz, nie jesteś sam w tych odczuciach... ;)

Tylko...
Nie pomagaj im pogrzebać ognia! (tego, Twojego unikalnego, pięknego, wewnętrznego 'COSIA')
Nie poddawaj się bez walk!!!

Piękne słowa piszecie.
A ja porostu powiem że ten utwór poprostu pozwala mi żyć

Grupa The Pink Floyd, legenda która działa na mnie zawsze tak samo....kocham

Dla takich utworów warto żyć

@asdolf: To bardzo proste. Przez sieczkę. Nie chce się nikomu szukać piękna, skoro główny nurt biegnie zupełnie inaczej. I nie ma sensu pytać dlaczego, niech sobie biegnie gdzie chce i niech sobie z całym światem będzie coś nie tak. W końcu zawsze jest mur, ale jak dla mnie wcale nie musi on mieć takiego złego znaczenia.

@seba76: Dobrze napisana interpretacja.

Niesamowity utwór. Piękny, ale jednocześnie przerażający. Człowiek zbudował wokół siebie mur. Odizolował się od ludzi. Za murem słyszy swoje drugie ja. To może być ktoś, kim chciałby być. Ktoś, kto będzie umiał poradzić sobie ze światem i ludźmi. Ktoś, kto nie będzie już więcej samotny. Utwór wyraża pragnienie, wręcz krzyk rozpaczy (ale Roger ma głos pod koniec!) żeby być tym drugim ja. Ale jednocześnie wyraża pragnienie ucieczki od dotychczasowego życia. Pokonania muru, który zbudował strach. Powrotu do domu, czyli odzyskania poczucia bezpieczeństwa. Smutne jednak to, że w samym utworze tak mało wiary, że to się uda.. Mur okazuje się zbyt wysoki. Sporo cegieł się na niego złożyło. Utrata ojca. Siła oddziaływania systemu (thought control, education, teachers leave those kids alone!). Nadopiekuńcza matka (of course mum`s gonna help build the wall), trudne relacje z innymi ludźmi.. Wiemy, że później nie pomoże nawet lekarz, którego interesuje tylko to, żeby postawić artystę na nogi, żeby dał show (Comfortable numb). Nie pomoże ucieczka do ideologii opartej o przemoc, która tylko pozornie daje siłę. W końcu mur jednak pęka. Może czasem trzeba sięgnąć dna, doświadczyć ogromnego cierpienia, żeby znaleźć w sobie tę siłę? Może wcześniej trzeba dużo zrozumieć i postarzeć się?
"Hey you" to jednak punkt kulminacyjny zwątpienia, że mur można pokonać. Ale warto pamiętać, że można.

Słucham dzisiaj Pink Floyd, patrząc w gwiazdy... Widzę, że coś jest nie tak. Czy to ze mną, czy to z całym światem. Nie rozumiem go, nie potrafię znaleźć wspólnego języka z innymi. Czuję,że nie jestem taki sam. Rodzice, ja sam, nauczyłem się słuchać czegoś, co potrafi we mnie wykreować obraz świata, do którego należę. Nie jestem stary, w rzeczywistości jestem bardzo młody, ale dlaczego słucham Pink Floyd? Ten utwór utwierdza mnie w przekonaniu, że jestem człowiekiem dawnej epoki, przeszłością, dawnym duchem lat 70-ych... Dlaczego ludzie w moim wieku nie potrafią zrozumieć piękna tego typu utworów?

uwielbiam ten kawałek jak i całą płytę The Wall

brylant w kraterze błota. kwiatuszek w tonie g*wna. paw pośród stad wróbli. takie mniej więcej nasuwają się mnie skojarzenia, gdy porównać taki utwór do tej całej komercyjnej pseudoartystycznej szmiry obecnych czasów...

kocham kocham kocham kocham!!!