Piotr Fronczewski - Walczyk

Ach muzyczko muzyczko pełna wdzięku i szyku
ogródkowa muzyczko staroświecki walczyku
śmieszny gość ogródkowy w meloniku kawowym

zamknął oczy i płacze przy sąsiednim stoliku
to walczyk płacze to walczyk
z lat dawnych płacze z najdalszych
tyle wiem tyle znaczę ile sobie popłaczę
kiedy skoczny rozlega się walczyk

ach gdybym, płacze, ach gdybym
był dawnym, płacze, szczęśliwym
ale już nie zobaczę tego czym dziś płaczę
o jak słodko kołysze ten walczyk

ach muzyczko muzyczko jakież dziwy się dzieją
na krzesełku przede mną martwe kukły się śmieją
nieruchomo się śmieją dwie woskowe dziewczynki
sztywne lalki z dzieciństwa mojej zmarłej kuzynki

to walczyk, milczą, to walczyk
z lat dawnych, milczą, z najdalszych
tę melodię najmilszą pamiętamy bo milczą
w mieście Łodzi był modny ten walczyk
w niedzielę, milczą, w tej Łodzi
z wizytą, milczą, przychodzi
i dziś przyszedł ten mały osłupiały stężały
tak jak wtedy i straszył go walczyk

ach muzyczko, muzyczko, sznycel raz, brzęk talerzy
z piennym piwem biegają roztańczeni kelnerzy
pan co płakał już wyszedł by utopić się w Wiśle
znikły lalki, straszydła a ja gwiżdżę i myślę

ten walczyk, myślę, ten walczyk
z lat dawnych, gwiżdżę, z najdalszych
brzmi tak mile tak czule
no i co , no w ogóle
czego jeszcze chcieć, walczyk jak walczyk

Ach gdybym, gwiżdżę, ach gdybym
był dawnym... szczęśliwym
zresztą biorąc rzecz ściśle
wszystko kończy się, myślę,
nie wiem jak... no już skończył się walczyk