Piotr Kędziora - Widzenie

Widzę normalny kraj
Brzozy, cerkiew, rzeka
Nad rzeką olchowy gaj
Dar Boga dla człowieka

Wiatrem wędruje dzwon
Zrodzony w gliny grudzie
I oto ze wszystkich stron
Idą normalni ludzie

Ref.:
Mówią to co mówili
Nikt ich za to nie gani
Myślą to co myśleli
Nikt nie myśli za nich

Widzę jedno z miast
W jego mrówczej strukturze
W otwartym oknie blask
I drzwi otwarte w murze

Za drzwiami pokój, stół
Na ścianach starzy mistrzowie
Za stołem jakbym czuł
Siedzi normalny człowiek

Ref.:
I mówi to co mówił
Wcale nie boi się tego
Myśli to co myślał
I nie ma w tym, nie ma w tym nic złego

Widzę drogę w kres
Za koło horyzontu
Nie dziwiąc się, że tak jest
Jak powinno być od początku

Więc chwyta mnie jeden z nich
I w oczy drwiąco patrzy
Obudź się no te psych
I daje mi zastrzyk

Potem normalna rzecz
Do łóżka mnie przywiąże
Chciałbym znów zasnąć lecz
Za snem już nie nadążę

Bo to normalna rzecz
Do łóżka mnie przywiąże
Chciałbym znów zasnąć lecz
Za snem już nie nadążę

Widzę normalny kraj
I widzę jedno z miast
Widzę normalny kraj
I widzę drogę w kres

Widzę normalny kraj
Widzę normalny kraj
Widzę normalny kraj
Widzę normalny kraj

I widzę jedno z miast
Widzę normalny kraj
Widzę normalny kraj
I widzę drogę w kres