Piotr Rubik - Kto nie bierze swego krzyża

Chór:
Kto nie bierze swego krzyża
A idzie za mną
Nie jest mnie godzien...
Kto nie bierze swego krzyża
A idzie za mną
Nie jest mnie godzien...
Kto nie bierze swego krzyża
A idzie za mną
Nie jest mnie godzien...

Głos pierwszy :
Gdy wiosną jaśmin w biel się stroi
A wierzby w zachwyceniu płaczą
Jakże możliwe jest, by pojąć
Że śmierć ma nowe życie znaczyć

Głos drugi :
Jakże możliwe by zrozumieć
Że śmierć ma nowe życie znaczyć
Wszak żyć, to resztką siły unieść
Krzyż samotności i rozpaczy

Głos pierwszy:
Gdy wiersze oszalałe majem
Pachną maciejka do omdlenia
Dwa życia w jedno się zmieniają
W jednym, miłosnym rozmodleniu

Głos drugi :
Ludzie próbować jeno mogą
Trwać z krzyżem chorób i cierpienia
Bo Bóg dał zabić się swym wrogom
A świat i tak się nie odmienił

Głos pierwszy:
Świt chłodzi skronie pierwszym deszczem
I serca, w których maj zagościł
Więc chwalą życie, że w nim jeszcze
Tyle pragnienia i miłości

Głos drugi :
Przybili gwoźdźmi stopy bose
Gdy chciał nauczyć ich miłości
Więc nadal miast miłości niosą
Krzyż zdrady, kłamstwa i podłości...

Chór:
Kto nie bierze swego krzyża
A idzie za mną
Nie jest mnie godzien...
Kto nie bierze swego krzyża
A idzie za mną
Nie jest mnie godzien...
Kto nie bierze swego krzyża
A idzie za mną
Nie jest mnie godzien...