Primus - Coattails of a Dead Man

On nie szukał fanfar ani sławy, lecz wszystko to przyszło samo. Wtedy umówił się z dziewczyną która miała w spojrzeniu pożądanie, on ofiarował jej swoją miłość, ona wzięła jego nazwisko.

Czasy były dobre, czasy były złe, większość tych czasów była tak pośrednio. Gorzka pigułka, jaką przełknął była związana z chwilami jakie przechodzili, ona kładła nacisk na bycie dostrzeżoną przez wszystkich.

Niektórzy znajdują pociechę w pracy lub bogu, ona była całkowicie pochłonięta swoim marzeniem. Kiedy jego oczy wypaliły się od jaskrawego światła rampy, znalazł pocieszenie w butelce poczciwego Jim Beama.

Pewnego dnia z głębi swej głębokiej zaciemnionej nory, wyciągnął rękę aby coś poczuć. Ona nie zaoferowała niczego prócz braku szacunku, więc wyzwolił się palnąwszy do siebie z dwururki.

Płakała w dzień, płakała w nocy. Płakała najgłośniej gdy ktoś był w pobliżu. Czy płakała po nim albo płakała dla samej siebie, im większa kamera, tym większa łza.

Większość ludzi zgodzi się, że przeżywała piekło i publicznie okazywała swój ból. I ani razu nie było w tym myśli o niej samej, i stale rosnących kawałkach fortuny i sławy.

Teraz ona wywinduje się na zmarłym ona pojedzie dalej windując się na zmarłym ona tak pojedzie. Na zmarłym ona się wywinduje ona tak pojedzie, na zmarłym ona pojedzie ona zajedzie wysoko.