Radůza - Ale že musím

Ale że muszę

Myślałam że się przedrę przez wszystko
lecz to jest chyba ponad moje siły
ktokolwiek szedł już tą drogą, widział
że na jej końcu cierpienie szaleje
ale że muszę, odchodzę ciągle w dal, bo cóż
a chociaż tęskno mi, że aż skowyczę
błyskawica nad głową i grom trzaśnie jak bicz
i tak z bólem ze słotą chodzić się uczę

Myślałam, że mam już za sobą
wszystkie straty i że opuszczać jest łatwo
kiedy mi tu w środku nocy zadrżą
wszystkie kończyny, dusza w ciemności gardziel upadnie
ale że muszę, i ciało ciała przejdę
nawet ciebie pognam pędem do domu
ale jedno, mój dobry Boże, wiem
gdybym mogła, uchyliłabym się od tego

Myślałam, że ty jesteś tym znakiem
że siłą woli zmieniłam swój los
lecz było złudzeniem, kłamstwem, urojeniem
wiele z tego, w co wierzyłam święcie do tej pory
ale że muszę, tylko wypuszczę z paszczy
rannej duszy mojej skrzek i wycie
a następnie zrywam więź, pożegnam się z tym,
kto chwilę ze mną podróżował życiem

Mój dobry Boże, otwórz niebiosa
spójrz na mnie i nie sądź mnie surowo
wiesz przecież, że nigdy nie upadam
nawet gdy brzemię swoje noszę ciężko
ale że muszę, więc serce me otworzę znowu
i im więcej wyda mi się moje życie cięższym
tym bardziej się biję z moim losem
i tym więcej się z drobiazgów cieszę