Wystarczy się zalogować, aby wyłączyć wszystkie reklamy. Zapraszamy do naszej społeczności!
Zaloguj się
i wykorzystaj wszystkie możliwości serwisu!Inne teksty piosenek
Raphael
Popularne teksty
Raphael - Et dans 150 ans
Et dans 150 ans
Tekst dodał(a): patinowik
Edytuj tekst
Tłumaczenie dodał(a): kamilaxxx1980
Edytuj tłumaczenie
Teledysk dodał(a): natalusia k.
Edytuj teledysk
Tekst piosenki:
Et dans 150 ans, on s'en souviendra pas
De ta première ride, de nos mauvais choix,
De la vie qui nous baise, de tous ces marchands d'armes,
Des types qui votent les lois là bas au gouvernement,
De ce monde qui pousse, de ce monde qui crie,
Du temps qui avance, de la mélancolie,
La chaleur des baisers et cette pluie qui coule,
Et de l'amour blessé et de tout ce qu'on nous roule,
Alors souris.
Dans 150 ans, on s'en souviendra pas
De la vieillesse qui prend, de leurs signes de croix,
De l'enfant qui se meurt, des vallées du tiers monde,
Du salaud de chasseur qui descend la colombe,
De ce que t'étais belle, et des rives arrachées,
Des années sans sommeil, cent millions de femmes et
Des portes qui se referment de t'avoir vue pleurer,
De la course solennelle qui condamne sans ciller,
Alors souris.
Et dans 150 ans, on n'y pensera même plus
A ce qu'on a aimé, à ce qu'on a perdu,
Allez vidons nos bières pour les voleurs des rues !
Finir tous dans la terre, mon dieu ! Quelle déconvenue.
Et regarde ces squelettes qui nous regardent de travers,
Et ne fais pas la tête, ne leur fais pas la guerre,
Il leur restera rien de nous, pas plus que d'eux,
J'en mettrais bien ma main à couper ou au feu,
Alors souris.
Et dans 150 ans, mon amour, toi et moi,
On sera doucement, dansant, deux oiseaux sur la croix,
Dans ce bal des classés, encore je vois large,
P't'être qu'on sera repassés dans un très proche, un naufrage,
Mais y a rien d'autre à dire, je veux rien te faire croire,
Mon amour, mon amour, j'aurai le mal de toi,
Mais y a rien d'autre à dire, je veux rien te faire croire,
Mon amour, mon amour, j'aurai le mal de toi,
Mais que veux-tu ?
De ta première ride, de nos mauvais choix,
De la vie qui nous baise, de tous ces marchands d'armes,
Des types qui votent les lois là bas au gouvernement,
De ce monde qui pousse, de ce monde qui crie,
Du temps qui avance, de la mélancolie,
La chaleur des baisers et cette pluie qui coule,
Et de l'amour blessé et de tout ce qu'on nous roule,
Alors souris.
Dans 150 ans, on s'en souviendra pas
De la vieillesse qui prend, de leurs signes de croix,
De l'enfant qui se meurt, des vallées du tiers monde,
Du salaud de chasseur qui descend la colombe,
De ce que t'étais belle, et des rives arrachées,
Des années sans sommeil, cent millions de femmes et
Des portes qui se referment de t'avoir vue pleurer,
De la course solennelle qui condamne sans ciller,
Alors souris.
Et dans 150 ans, on n'y pensera même plus
A ce qu'on a aimé, à ce qu'on a perdu,
Allez vidons nos bières pour les voleurs des rues !
Finir tous dans la terre, mon dieu ! Quelle déconvenue.
Et regarde ces squelettes qui nous regardent de travers,
Et ne fais pas la tête, ne leur fais pas la guerre,
Il leur restera rien de nous, pas plus que d'eux,
J'en mettrais bien ma main à couper ou au feu,
Alors souris.
Et dans 150 ans, mon amour, toi et moi,
On sera doucement, dansant, deux oiseaux sur la croix,
Dans ce bal des classés, encore je vois large,
P't'être qu'on sera repassés dans un très proche, un naufrage,
Mais y a rien d'autre à dire, je veux rien te faire croire,
Mon amour, mon amour, j'aurai le mal de toi,
Mais y a rien d'autre à dire, je veux rien te faire croire,
Mon amour, mon amour, j'aurai le mal de toi,
Mais que veux-tu ?
Dodaj adnotację do tego tekstu » Historia edycji tekstu
Tłumaczenie :
Pokaż tłumaczenieZa 150 lat nie będziemy o tym pamiętać
O twojej pierwszej zmarszczce, naszych złych decyzjach,
Życiu, które nas pieprzy, o wszystkich tych handlarzach bronią,
Typkach, którzy uchwalają ustawy tam w rządzie,
Tym świecie, który napiera, tym świecie, który krzyczy,
Czasie, który posuwa się do przód, melancholii,
Ciepło pocałunków i ten deszcz, który pada,
I o zranionej miłości i o wszystkim co nas robi w konia,
Więc uśmiechnij się.
Za 150 lat, nie będziemy pamiętać
O dopadającej starości, ich znakach krzyża,
Dziecku, które sobie umiera, dolinach w trzecim świecie,
Cholernych myśliwych, którzy zabijają białego gołąbka,
O tym jak byłaś piękna, i wydartych brzegach rzek,
Latach bezsennych, stu milionach głodujących i
Drzwiach, które się zamykają, widoku ciebie płaczącej,
Uroczystym sądzie, który skazuje bez mrugnięcia,
Więc uśmiechnij się.
I za 150 lat, nie pomyślimy nawet więcej
O ty co kochaliśmy, o tym co straciliśmy,
Opróżnijmy nasze piwa za zdrowie ulicznych złodziei!
Skończymy wszyscy w ziemi, mój boże! Jakie rozczarowanie.
I patrz na te szkielety, które patrzą na nas krzywo,
I nie przejmuj się, nie walcz z nimi,
Nic im z nas nie pozostanie, nie więcej niż z nich,
Dam sobie rękę uciąć lub włożyć w ogień,
Więc uśmiechnij się.
I za 150 lat, moja ukochana, ty i ja,
Będziemy łagodnie, tańczący, dwa ptaki na krzyżu,
Na tym balu zaklasyfikowanych, jeszcze widzę obszernie,
Być może powrócimy podczas najbliższej nawałnicy
Ale nie ma co o tym więcej mówić, nie chcę do niczego cię przekonać,
Moja ukochana, moja ukochana, będę tęsknił za tobą,
Ale nie ma co tym więcej mówić, nie chcę cię do niczego przekonać,
Moja ukochana, moja ukochana, będę tęsknił za tobą,
Ale co chcesz?
O twojej pierwszej zmarszczce, naszych złych decyzjach,
Życiu, które nas pieprzy, o wszystkich tych handlarzach bronią,
Typkach, którzy uchwalają ustawy tam w rządzie,
Tym świecie, który napiera, tym świecie, który krzyczy,
Czasie, który posuwa się do przód, melancholii,
Ciepło pocałunków i ten deszcz, który pada,
I o zranionej miłości i o wszystkim co nas robi w konia,
Więc uśmiechnij się.
Za 150 lat, nie będziemy pamiętać
O dopadającej starości, ich znakach krzyża,
Dziecku, które sobie umiera, dolinach w trzecim świecie,
Cholernych myśliwych, którzy zabijają białego gołąbka,
O tym jak byłaś piękna, i wydartych brzegach rzek,
Latach bezsennych, stu milionach głodujących i
Drzwiach, które się zamykają, widoku ciebie płaczącej,
Uroczystym sądzie, który skazuje bez mrugnięcia,
Więc uśmiechnij się.
I za 150 lat, nie pomyślimy nawet więcej
O ty co kochaliśmy, o tym co straciliśmy,
Opróżnijmy nasze piwa za zdrowie ulicznych złodziei!
Skończymy wszyscy w ziemi, mój boże! Jakie rozczarowanie.
I patrz na te szkielety, które patrzą na nas krzywo,
I nie przejmuj się, nie walcz z nimi,
Nic im z nas nie pozostanie, nie więcej niż z nich,
Dam sobie rękę uciąć lub włożyć w ogień,
Więc uśmiechnij się.
I za 150 lat, moja ukochana, ty i ja,
Będziemy łagodnie, tańczący, dwa ptaki na krzyżu,
Na tym balu zaklasyfikowanych, jeszcze widzę obszernie,
Być może powrócimy podczas najbliższej nawałnicy
Ale nie ma co o tym więcej mówić, nie chcę do niczego cię przekonać,
Moja ukochana, moja ukochana, będę tęsknił za tobą,
Ale nie ma co tym więcej mówić, nie chcę cię do niczego przekonać,
Moja ukochana, moja ukochana, będę tęsknił za tobą,
Ale co chcesz?
Historia edycji tłumaczenia
| Autor: |
(brak) Edytuj metrykę |
|---|
Komentarze (0):