Wystarczy się zalogować, aby wyłączyć wszystkie reklamy. Zapraszamy do naszej społeczności!
Zaloguj się
i wykorzystaj wszystkie możliwości serwisu!Inne teksty piosenek
Recoil
Recoil - Vertigen
Vertigen
Tekst dodał(a): Coccinelle
Edytuj tekst
Tłumaczenie dodał(a): YukiAsakawa
Edytuj tłumaczenie
Teledysk dodał(a): YukiAsakawa
Edytuj teledysk
Tekst piosenki:
Aquell mati em vaig llevar, no recordo on ni tan sols el temps que fa, I tot havia canviat. Pero jo no ho sabia, encara, I mes m'hagues valgut no saber-ho mai. El meu mon era petit, pero suficient, abans. Deixa de ser-ho. La meva vida, un cel particular, nul.la incertesa, dolca soledat;
Mes tard, cau soterrat, previsibilitat maleida, asfixiant aillament. Mai res no m'havia fet tanta falta. Ni la sang que per les venes em corre no necessitava amb la mateixa urgencia. Mentre el dolor creixia, de sobte, aquell soroll estrepitos, insuportable. Cridant, plorant, vaig correr.
Era incapac de sentir els meus crits, de segur esgarrifosos. De sobte, l'abisme s'obri sota els meus peus. Morir, volia.
Recuperar el meu cau, la meva estimada soledat, els meus llimbs, la meva preuada illa. Ivaig caure. Queia, sentint-me cada vegada mes prop d'aquell horror, del meu propi dolor, del mes terrorific despertar dels meus sentits, tot just acabat de descobrir.
Ja no recordo quan va ser que vaig despertar aquell fatidic mati, aleshores salvador. No recordo quan fa que estic caient, que caic, veient la fi mes propera cada vegada pero amb la incertesa de si mai arribara. Ara el dolor sembla no tenir limits. El dolor I la por son tot el que sento. Tinc por de caure per sempre.
Mes tard, cau soterrat, previsibilitat maleida, asfixiant aillament. Mai res no m'havia fet tanta falta. Ni la sang que per les venes em corre no necessitava amb la mateixa urgencia. Mentre el dolor creixia, de sobte, aquell soroll estrepitos, insuportable. Cridant, plorant, vaig correr.
Era incapac de sentir els meus crits, de segur esgarrifosos. De sobte, l'abisme s'obri sota els meus peus. Morir, volia.
Recuperar el meu cau, la meva estimada soledat, els meus llimbs, la meva preuada illa. Ivaig caure. Queia, sentint-me cada vegada mes prop d'aquell horror, del meu propi dolor, del mes terrorific despertar dels meus sentits, tot just acabat de descobrir.
Ja no recordo quan va ser que vaig despertar aquell fatidic mati, aleshores salvador. No recordo quan fa que estic caient, que caic, veient la fi mes propera cada vegada pero amb la incertesa de si mai arribara. Ara el dolor sembla no tenir limits. El dolor I la por son tot el que sento. Tinc por de caure per sempre.
Dodaj adnotację do tego tekstu » Historia edycji tekstu
Tłumaczenie :
Pokaż tłumaczenieTamtego ranka obudziłam się, nie pamiętając, gdzie byłam, ani jaka jest pogoda, i wszystko się zmieniło.
Ale jeszcze tego nie wiedziałam i byłoby lepiej, gdybym się nigdy nie dowiedziała.
Mój świat był mały, ale wystarczająco duży do tej pory.
Zanim tak się stało.
Moje życie, pewne niebo, to koniec, niepewność, słodka samotność.
Potem dziura w ziemi, przeklęta antycypacja, upalne wyobcowanie.
Nigdy dotąd nie czułam takiego pragnienia czegoś.
Nie miałam takiego pragnienia nawet wobec krwi krążącej w moich żyłach.
I nagle ból zaczął wzrastać, ta okropna wrzawa, nieznośna.
Płacząc, krzycząc, zaczęłam biec.
Nie mogłam usłyszeć moich własnych, na pewno przerażających, krzyków.
Nagle pod moimi stopami pojawiła się otchłań.
Chciałam umrzeć.
Znajdź ponownie moją dziurę, moja słodka samotności, moja otchłani, moja cenna wyspo.
Czułam, że spadam.
Czułam się bliżej i bliżej tego horroru mego własnego bólu, jeszcze okropniejszego przebudzenia moich zmysłów, które właśnie odkrywałam.
Nie pamiętam dokładnie, gdzie się obudziłam tego pamiętnego poranka, który mnie zbawił.
Nie pamiętałam momentu, od którego spadam i spadam, widząc coraz bliższy i bliższy koniec, ale w niepewności, kiedy on wreszcie nadejdzie.
Teraz ból zdaje się nie mieć granic.
Czuję jedynie ból i strach.
Strach przed wiecznym spadaniem.
Ale jeszcze tego nie wiedziałam i byłoby lepiej, gdybym się nigdy nie dowiedziała.
Mój świat był mały, ale wystarczająco duży do tej pory.
Zanim tak się stało.
Moje życie, pewne niebo, to koniec, niepewność, słodka samotność.
Potem dziura w ziemi, przeklęta antycypacja, upalne wyobcowanie.
Nigdy dotąd nie czułam takiego pragnienia czegoś.
Nie miałam takiego pragnienia nawet wobec krwi krążącej w moich żyłach.
I nagle ból zaczął wzrastać, ta okropna wrzawa, nieznośna.
Płacząc, krzycząc, zaczęłam biec.
Nie mogłam usłyszeć moich własnych, na pewno przerażających, krzyków.
Nagle pod moimi stopami pojawiła się otchłań.
Chciałam umrzeć.
Znajdź ponownie moją dziurę, moja słodka samotności, moja otchłani, moja cenna wyspo.
Czułam, że spadam.
Czułam się bliżej i bliżej tego horroru mego własnego bólu, jeszcze okropniejszego przebudzenia moich zmysłów, które właśnie odkrywałam.
Nie pamiętam dokładnie, gdzie się obudziłam tego pamiętnego poranka, który mnie zbawił.
Nie pamiętałam momentu, od którego spadam i spadam, widząc coraz bliższy i bliższy koniec, ale w niepewności, kiedy on wreszcie nadejdzie.
Teraz ból zdaje się nie mieć granic.
Czuję jedynie ból i strach.
Strach przed wiecznym spadaniem.
Historia edycji tłumaczenia
| Płyty: |
Liquid Edytuj metrykę |
|---|
Komentarze (0):