Renata Bogdańska (Irena Anders) - Na błękitnym akordeonie

W maleńkiej kawiarni na placu Clichy nie było nikogo, prócz nas.
Za oknem latarnia świeciła wśród mgły, gwar miasta zamierał i gasł.
A myśmy w tę noc pełni wzruszeń i drżeń siedzieli oparci o stół,
i walczyk, pamiętasz, w półmroku jak cień melodią po kątach się snuł.

Na błękitnym akordeonie smutny muzyk walczyka nam grał,
Na błękitnym akordeonie rzewny walczyk zawodził i łkał.
Pierwszy raz złączyły się dłonie, stary lampion nad nami się wzbił.
Na błękitnym akordeonie walc miłości w klawiszach się skrzył.

Po latach w kawiarni na placu Clichy znów jestem, jak mija ten czas.
Za oknem latarnia błysnęła wśród mgły i płomień jej zadrżał i zgasł.
A ja przed oczami mam znów tamten dzień, znów siedzę oparta o stół,
jak wtedy, gdy walczyk, pamiętasz, jak cień melodią po kątach się snuł.

Na błękitnym akordeonie smutny muzyk walczyka mi gra,
Na błękitnym akordeonie znowu walczyk zawodzi i łka.
W dłoniach swych znów czuję twe dłonie, stary lampion nade mną się skrzy.
Na błękitnym akordeonie po klawiszach staczają się łzy.

Na błękitnym akordeonie po klawiszach staczają się łzy.