Skaldowie - Widzę was

Widzę was
To jest mój dom
To jest ulica, którą idę

Widzę was
Jak powoli podnosicie się z kolan
Jak powoli otwieracie powieki
Zdziwieni sobą, odzyskanym wzrokiem
Jak powoli dostrzegacie takich samych jak wy
Jak oślepia was ta nagła obecność

Wszystkich widzę was
Jak powoli, nieśmiali, przyzwyczajacie się
Do cudu normalnej rozmowy
I w wielkim skupieniu mówicie do siebie
Uważnie patrząc sobie w oczy
Czy to nie jest złudzenie

Jesteście widzialni
Widzę was
Jak zdejmujecie sobie nawzajem
Maski z twarzy

Jest poranek
Wstają wszyscy głodni
I wyklęci przez marzenia
Umęczeni tęsknotą

Oto cud i łaska
Przypadkowej rozmowy z nieznajomym

Jest poranek
Oto kobieta czesze włosy i śpiewa
Oto mężczyzna kraje chleb
Oto ci, którzy klęczą
I ci, którzy nigdy nie uklękli
Nareszcie zrozumieli
Że ktoś chciał posiać między nimi
Ziarno nienawiści
Aby utrudnić im w życiu spotkanie

Jest poranek
Cichnie wrzawa
I słychać głos pojedynczego człowieka
Głos, którego wcale nie trzeba natężać
A krzyk nie zabije i nie zdusi jego zwykłej racji

Jest poranek
Oto kobieta modli się
O spotkanie ojca z synem
Oddalających się po każdej rozmowie

Dotyka nas poranek
I poraża nam serca

Oto zostajesz moją matką
I w twoim wielkim bólu przychodzę na świat
Przyjmuję twój ból, rodzę się

Widzę was
To jest mój dom
To jest ulica, którą idę

To jest mój dom
To jest ulica, którą idę

To jest mój dom
To jest ulica, którą idę

To jest mój dom
To jest ulica, którą idę