Wystarczy się zalogować, aby wyłączyć wszystkie reklamy. Zapraszamy do naszej społeczności!
Zaloguj się
i wykorzystaj wszystkie możliwości serwisu!Inne teksty piosenek
Stillste Stund
Popularne teksty
Stillste Stund - Alice II (Nie allein mit dir)
Alice II (Nie allein mit dir)
Tekst dodał(a): Wolfgang
Edytuj tekst
Tłumaczenie dodał(a): Modryq
Edytuj tłumaczenie
Teledysk dodał(a): Avarothus
Edytuj teledysk
Tekst piosenki:
Alice! Du bist nicht tot...
Alice öffnete ihre Lider – grelles Licht!
Auch wenn es nur das fahle Mondlicht war, welches in ihr Zimmer schien,
Fiel es ihren Augen doch sehr schwer, sich nach all der Zeit in tiefster Dunkelheit langsam wieder daran zu gewöhnen.
Da man sie im ersten Moment tot glaubte, hätte man ihren schwachen Herzschlag in jener Nacht, in der sie vor dem großen Spiegel zusammengebrochen war, beinahe nicht bemerkt. So lag sie nun aber in ihrem Bett; bis zu diesem Moment ohne Bewusstsein.
Seit eben dieser einen Nacht - vor nunmehr genau vier Jahren...
Alice versuchte, ihre schmerzenden Augen zu bewegen. Langsam wanderte ihr Blick die Decke ihres Zimmers entlang und an einer Wand hinunter.
Sie freute sich, neben einem Spiegel auf der Kommode ihre alte Spieluhr
Erkennen zu können. Doch zog sich diese plötzlich wie von Geisterhand auf...
Ihr Lächeln verflog wie im Nu vom Gesicht
Etwas war bei ihr, was wusste sie nicht.
Doch beim Blick in den Spiegel wurd ihr bald klar:
Es war die blasse Gestalt, die sie wieder dort sah.
Schon seit langer Zeit sitzt etwas tief in dir,
Hört dich atmen und schreit, lacht und weint mit dir
Könntest du ahnen was in deinem Kopf geschieht...
Du bist nie allein - allein mit dir, Alice!
Sie versuchte sich weiter aufzurichten, um aufzustehen, doch es war ihr anfangs kaum möglich ihren Körper auch nur wenige Zentimeter zu bewegen.
Immernoch alles verschwommen in ihren Augen, gelang es ihr nach einer ganzen Weile schließlich doch und so wankte und tastete sich das Mädchen durch den nur schwach erhellten Raum.
Sie zwang sich voran, ängstlich, Schritt für Schritt
Ihr Körper so schwach, er machte kaum mit.
Hin zum Spiegel dem Gesicht entgegen.
Es konnte nur dort eine Antwort geben.
Später wird man übereinkommen, Alice sei schwer krank, und wird sie unter starke Beruhigungsmittel stellen. Denn so pflegt man es stets zu handhaben, wenn jemand der Wahrheit zu nahe rückt...
Sie berührte den Spiegel: kalt war er nicht.
Es war nichts mehr zu sehen, auch nicht das Gesicht.
Vielleicht war es gut jetzt und alles vorbei.
Doch dann zerriss die Nacht ihr grässlicher Schrei.
Schon seit langer Zeit sitzt etwas tief in dir,
Hört dich atmen und schreit, lacht und weint mit dir
Oftmals ist dir fremd was du im Spiegel siehst
Du bist nie allein - allein mit dir, Alice!
Was siehst Du, Alice? Was ist dort im Spiegel?
Alice!
Alice öffnete ihre Lider – grelles Licht!
Auch wenn es nur das fahle Mondlicht war, welches in ihr Zimmer schien,
Fiel es ihren Augen doch sehr schwer, sich nach all der Zeit in tiefster Dunkelheit langsam wieder daran zu gewöhnen.
Da man sie im ersten Moment tot glaubte, hätte man ihren schwachen Herzschlag in jener Nacht, in der sie vor dem großen Spiegel zusammengebrochen war, beinahe nicht bemerkt. So lag sie nun aber in ihrem Bett; bis zu diesem Moment ohne Bewusstsein.
Seit eben dieser einen Nacht - vor nunmehr genau vier Jahren...
Alice versuchte, ihre schmerzenden Augen zu bewegen. Langsam wanderte ihr Blick die Decke ihres Zimmers entlang und an einer Wand hinunter.
Sie freute sich, neben einem Spiegel auf der Kommode ihre alte Spieluhr
Erkennen zu können. Doch zog sich diese plötzlich wie von Geisterhand auf...
Ihr Lächeln verflog wie im Nu vom Gesicht
Etwas war bei ihr, was wusste sie nicht.
Doch beim Blick in den Spiegel wurd ihr bald klar:
Es war die blasse Gestalt, die sie wieder dort sah.
Schon seit langer Zeit sitzt etwas tief in dir,
Hört dich atmen und schreit, lacht und weint mit dir
Könntest du ahnen was in deinem Kopf geschieht...
Du bist nie allein - allein mit dir, Alice!
Sie versuchte sich weiter aufzurichten, um aufzustehen, doch es war ihr anfangs kaum möglich ihren Körper auch nur wenige Zentimeter zu bewegen.
Immernoch alles verschwommen in ihren Augen, gelang es ihr nach einer ganzen Weile schließlich doch und so wankte und tastete sich das Mädchen durch den nur schwach erhellten Raum.
Sie zwang sich voran, ängstlich, Schritt für Schritt
Ihr Körper so schwach, er machte kaum mit.
Hin zum Spiegel dem Gesicht entgegen.
Es konnte nur dort eine Antwort geben.
Später wird man übereinkommen, Alice sei schwer krank, und wird sie unter starke Beruhigungsmittel stellen. Denn so pflegt man es stets zu handhaben, wenn jemand der Wahrheit zu nahe rückt...
Sie berührte den Spiegel: kalt war er nicht.
Es war nichts mehr zu sehen, auch nicht das Gesicht.
Vielleicht war es gut jetzt und alles vorbei.
Doch dann zerriss die Nacht ihr grässlicher Schrei.
Schon seit langer Zeit sitzt etwas tief in dir,
Hört dich atmen und schreit, lacht und weint mit dir
Oftmals ist dir fremd was du im Spiegel siehst
Du bist nie allein - allein mit dir, Alice!
Was siehst Du, Alice? Was ist dort im Spiegel?
Alice!
Dodaj adnotację do tego tekstu » Historia edycji tekstu
Tłumaczenie :
Pokaż tłumaczenieAlicjo! Nie jesteś martwa...
Alicja uniosła swoje powieki - jaskrawe światło!
Mimo, że był to tylko blady Księżyc, którego blask
oświetlał jej pokój,
Z wielkim trudem przyszło jej znów powoli przyzwyczaić oczy, po tym całym czasie w najgłębszych ciemnościach.
Ponieważ w pierwszej chwili uznano ją za zmarłą,
niemal nie zauważono jej słabego bicia serca w ów noc,
podczas której runęło przed nią ogromne lustro.
Tak więc leżała w swoim łóżku,
aż do teraz bez przytomności.
Od właśnie tamtej nocy - przed dokładnie czterema
laty...
Alicja spróbowała poruszyć swoje zbolałe oczy.
Jej wzrok wolno wędrował wzdłuż sufitu jej pokoju
a następnie w dół na ścianę.
Ucieszyła się, że obok lustra na komodzie może rozpoznać swój stary zegarek z pozytywką.
Jednak ten nakręcił się nagle, jakby poruszany
niewidzialną siłą...
Uśmiech w mig zniknął z jej twarzy.
Było przy nie niej coś, czego nie znała.
Lecz jedno spojrzenie w lustro ją uświadomiło:
To była blada postać, którą ponownie tam zobaczyła.
Już od dłuższego czasu coś tkwi głęboko w tobie,
Słyszy jak oddychasz i krzyczysz, śmieje się i płacze z tobą.
Gdybyś mogła odgadnąć, co się dzieje w twojej głowie...
Nigdy nie jesteś sama - sama ze sobą, Alicjo!
Dalej próbowała się podnieść i wstać, lecz na początku było ledwie możliwe, aby poruszyć ciało również tylko
o te kilka centymetrów.
Wszystko wciąż jeszcze mgliste i niewyraźne w jej oczach,
jednak po dłuższej chwili ostatecznie się udało i tak słaniając się dziewczyna szła po omacku przez tylko słabo
oświetlony pokój.
Zmusiła się do parcia naprzód, starannie, krok za krokiem.
Jej ciało tak słabe, odmawiało posłuszeństwa.
W stronę lustra ku twarzy.
Tylko tam mogła dać odpowiedź.
Później uzgodni się, że Alicja była ciężko chora i podda działaniu silnych środków uspokajających. Ponieważ tak zwykło się postępować zawsze, gdy ktoś znajdzie się za blisko prawdy...
Dotknęła lustra: nie było zimne.
Niczego nie było widać, nie było też twarzy.
Być może teraz jest już dobrze i wszystko minęło.
Ale wtedy noc rozdarł jej przeraźliwy krzyk.
Już od dłuższego czasu coś tkwi głęboko w tobie,
Słyszy jak oddychasz i krzyczysz, śmieje się i płacze z tobą.
Nieraz wydaje ci się obce to, co widzisz w lustrze.
Nigdy nie jesteś sama - sama ze sobą, Alicjo!
Co widzisz, Alicjo? Co jest tam w lustrze?
Alicjo!
Alicja uniosła swoje powieki - jaskrawe światło!
Mimo, że był to tylko blady Księżyc, którego blask
oświetlał jej pokój,
Z wielkim trudem przyszło jej znów powoli przyzwyczaić oczy, po tym całym czasie w najgłębszych ciemnościach.
Ponieważ w pierwszej chwili uznano ją za zmarłą,
niemal nie zauważono jej słabego bicia serca w ów noc,
podczas której runęło przed nią ogromne lustro.
Tak więc leżała w swoim łóżku,
aż do teraz bez przytomności.
Od właśnie tamtej nocy - przed dokładnie czterema
laty...
Alicja spróbowała poruszyć swoje zbolałe oczy.
Jej wzrok wolno wędrował wzdłuż sufitu jej pokoju
a następnie w dół na ścianę.
Ucieszyła się, że obok lustra na komodzie może rozpoznać swój stary zegarek z pozytywką.
Jednak ten nakręcił się nagle, jakby poruszany
niewidzialną siłą...
Uśmiech w mig zniknął z jej twarzy.
Było przy nie niej coś, czego nie znała.
Lecz jedno spojrzenie w lustro ją uświadomiło:
To była blada postać, którą ponownie tam zobaczyła.
Już od dłuższego czasu coś tkwi głęboko w tobie,
Słyszy jak oddychasz i krzyczysz, śmieje się i płacze z tobą.
Gdybyś mogła odgadnąć, co się dzieje w twojej głowie...
Nigdy nie jesteś sama - sama ze sobą, Alicjo!
Dalej próbowała się podnieść i wstać, lecz na początku było ledwie możliwe, aby poruszyć ciało również tylko
o te kilka centymetrów.
Wszystko wciąż jeszcze mgliste i niewyraźne w jej oczach,
jednak po dłuższej chwili ostatecznie się udało i tak słaniając się dziewczyna szła po omacku przez tylko słabo
oświetlony pokój.
Zmusiła się do parcia naprzód, starannie, krok za krokiem.
Jej ciało tak słabe, odmawiało posłuszeństwa.
W stronę lustra ku twarzy.
Tylko tam mogła dać odpowiedź.
Później uzgodni się, że Alicja była ciężko chora i podda działaniu silnych środków uspokajających. Ponieważ tak zwykło się postępować zawsze, gdy ktoś znajdzie się za blisko prawdy...
Dotknęła lustra: nie było zimne.
Niczego nie było widać, nie było też twarzy.
Być może teraz jest już dobrze i wszystko minęło.
Ale wtedy noc rozdarł jej przeraźliwy krzyk.
Już od dłuższego czasu coś tkwi głęboko w tobie,
Słyszy jak oddychasz i krzyczysz, śmieje się i płacze z tobą.
Nieraz wydaje ci się obce to, co widzisz w lustrze.
Nigdy nie jesteś sama - sama ze sobą, Alicjo!
Co widzisz, Alicjo? Co jest tam w lustrze?
Alicjo!
Historia edycji tłumaczenia
| Tekst: |
Oliver Uckermann Edytuj metrykę |
|---|---|
| Muzyka: |
Oliver Uckermann |
| Rok wydania: |
2005 |
| Płyty: |
Blendwerk Antikunst, Von Rosen und Neurosen – Eine erlesene Sammlung grausamster Albträume |
Komentarze (0):