Supercell - Giniro Hikousen

Zawsze, kiedy kończyłam wspinać się
na to wzgórze, Ty byłeś już tu,
ziewając,
czekałeś na mnie.

Wśród tej bryzy, owiewającej miasto,
Ty i ja,
pewnego dnia, staniemy się dorośli.
Tak właśnie myślałam.

Mewy głośno płaczą.
Tego lata zawsze wracaliśmy do domu razem.
Czekałam i czekałam na ten moment...

Srebrne samoloty błyszczą na niebie,
a morze jest jedyną rzeczą, która się nie zmieniła.
To jest wzgórze, na którym zwykle uśmiechałeś się do mnie.
Chcę spotkać Cię tutaj jeszcze jeden raz...

Zwykle kładliśmy nasze torby
do koszyków przy rowerach
i rozmawiając
zjeżdżaliśmy z górki.

To miasto, ta droga, powinny być nadal takie same,
nie powinny się nigdy zmienić, tak przynajmniej myślałam.
Wtedy mogłabym pójść dokądkolwiek...

Srebrny samolot leci w dal,
a ja stoję tu, szukając naszego dawnego nieba.
Zimny wiatr szczypie mnie w policzki,
a na wzgórzu nie ma nikogo poza mną...
Nikogo poza mną...

W miarę jak słońce zachodziło, nasze cienie wydłużały się,
a ja wciąż goniłam za Tobą.
Zawsze Cię kochałam,
ale z jakiegoś powodu, nie mogłam Ci tego powiedzieć.

Srebrny samolot błyszczy na niebie,
a morze jest jedyną rzeczą, która się nie zmieniła.
To jest wzgórze, na którym zwykle uśmiechałeś się do mnie.
Chcę spotkać Cię tutaj jeszcze raz...

Srebrny samolot uleciał wysoko w górę.
Tamtego dnia, pomachałam Ci na pożegnanie,
ale tego dnia, wejdę na to wzgórze raz jeszcze
i zaczekam, aż wrócisz.

Będę czekać, aż wrócisz.