Theatre of Tragedy - Debris

Gdy spał trzymając jej dłoń
Sny tliły się
Ona otworzyła swe serce, on je rozerwał na strzępy
Wpatrzona w jego uśmiech

Powiedział, że ma opory
Został odrzucony i oszukany
Ona zbliżyła się i przegrała
Tatuaż ofiary
Te ogniwa się rozpadły
To te rzeczy rozerwały jego serce
To tych snów był powodem
To te momenty próbowała zatrzymać

Jesteśmy tylko szczątkami
Unoszącymi się na srebrnym jeziorze
Nie ma juz nic do pozbierania
Gdy powoli oddalamy się od siebie
Zjednoczymy się przeze mnie
Gdy oddzielamy się od przeznaczenia
Jesteśmy tylko szczątkami

Jej słowa kłopotliwe, niejasne i nie trzymające się kupy
Kłócące się z logiką
Zupełnie nierozmyślne, nic nieprzewidzianego
Udaje nikczemną

Daj mi coś jeszcze powiedzieć, na pochwały - nie za wcześnie
W dwóch produkcjach stworzonych przeze mnie i ciebie
Dociekając przyczyny i problemu
Gdy stoimy tutaj twarzą w twarz
Prosta dwukrotnośc łączy nas ze sobą
Czujemy, że to ty i ja

Szansa to nie coś, co straciliśmy
Straciliśmy zmysły

Chodź ze mną ku innemu miejscu
Gdzie nie był jeszcze nikt