Tiamat - Phantasma De Luxe

Ceremoniarz smutku wprowadza mnie na szafot;

Niech uświęcone będą teraz wyższe partie nieba;
Gdzie staram się, próbuję i upadam;
By otulić ogniem moją mahoniową miłość;
Zanim ta szlachetna klacz mnie zdradzi;

Już wyraźnie widzę że to wszystko się rozpada;
Delikatnie owijając dymem podejrzenia;

.....

W naszej ostatniej modlitwie ożywamy;
Tak jakbyśmy bębnili stając się wolnymi;

Ucisz mnie powoli i poplam farbami;
Zasyp moje wspomnienia i ogrodź moje szczątki cierniami dzikiej róży;
Okupię wtedy moją winę bolesnymi skurczami;
I ciemnym chmurnym miejscom się pokłonię;

Bo to wszystko jest niczym innym jak tylko drzemiącym kłamstwem;

.....

Potem pozostanę tutaj ale będę nikim;
Spróbuję cofnąć to co się zaczęło;
W płynnych eonach uwięzionego pożądania;

Widmo pozwala wznieść nas o wiele wyżej;
Przestając rozbielać kwiaty koniczyny;

Ani krople deszczu ani moja kochanka;
Nie odwrócą tego co do nas przyjdzie;
Gdy lodowate słońce nas wszystkich zamrozi;