Token - Happiness

Potargana kurtka z plamami na wierzchu.
Był dzieciakiem, którym każdy inny dzieciak się cieszył, że nim nie był. Siedział sam, niewidzialny dla każdej przechodzącej osoby. Myśląc o tym, jakby mieć znaczenie. Nigdy nie miał dzieciństwa. Zmuszony opiekować się swoimi własnymi rodzicami jak żadne dziecko powinno. Jego ojciec jest weteranem wojennym zatapiającym wspomnienia alkoholem, a jego matka bierze tabletki, które przepisali jej doktorzy, ale robią ją bardziej chorą. Bez rodzeństwa, z którym mógłby przez to przejść. Żadnych możliwości, żadnych pieniędzy, żadnych przyjaciół, żadnych kumpli, za mało się odzywa. Nie stawia się nigdzie, jest za bardzo nieśmiały, cóż. Od kogo miałby się nauczyć pewności siebie? Siedzi za mną w klasie. Jednego dnia usłyszałem jak płacze z tyłu. W końcu odwróciłem się i zapytałem "co się stało?" I pierwszy raz usłyszałem jego głos. Powiedział: "Jedyne co znam, to ból. Jeśli to życie, to jaki jest cel? Pokaż mi co to szczęście..."


Jego głos ponury, popatrzył na mnie i powiedział: "Pokaż mi gdzie jest szczęście."
Rozpacz na jego twarzy, nie wiedziałem co powiedzieć, nie mogłem myśleć, "Pokaż mi gdzie jest szczęście." Obniżył głowę i nie zrobił żadnego odgłosu, "Pokaż mi gdzie jest szczęście."
I po prostu zastygłem.
Nawet nie wiem dlaczego


Ma idealny make-up, choć nie potrzebuje żadnych ulepszeń.
Była dziewczyną, której zazdrościła każda dziewczyna.
Jedwabne włosy, niebieskie oczy, chude ciało z okrągłościami, ale jej nowe ubrania zakrywają tylko część z nich.
Jest prawie traktowana jak Boginia przez wszystkich.
Przyciąga każdą parę oczu kiedy przechodzi przez korytarz.
Ale jest też przyjacielska.
Nie jest jedną z tych plotkarek.
Oczywiście, gdy z nią rozmawiasz nie jest pompatyczna.
Zamożny dom zapełniony wiedzą i nowościami.
Była najmłodsza z trzech mądrych studentek.
Jej rodzice byli strasznie dumni.
Wokół niej latała duma.
Lecz zawsze widziałem w niej coś dziwnego.
Siedzi przede mną w klasie. Jednego dnia zobaczyłem dużo make-upu na jej ramieniu kiedy podała mi dalej testy. Po lekcjach podszedłem do niej i zapytałem o to.
Powiedziała "To nie znaczy, że mam to jeśli jestem w pobliżu, pokaż, gdzie jest szczęście."


Popatrzyłem jej prosto w oczy, zobaczyłem je poraz pierwszy.
"Pokaż mi gdzie jest szczęście."
Widziałem, że zaczyna żałować, odeszła w sekundę.
Jej głos dzwonił w mojej głowie,
"Pokaż mi gdzie jest szczęście."
Patrzyłem jak odchodzi, stała się inną osobą.
Co powiedziała?
"Pokaż mi gdzie jest szczęście."
I po prostu zastygłem.
Nawet nie wiem dlaczego.


Nie wiem, ponieważ codziennie zadaję sobie to samo pytanie.
Ale każda odpowiedź jest niejasna.
Dlaczego niektórzy doceniają słońce po deszczu, a inni widzą tylko kałuże, jakby nic się nie zmieniło?
Kiedy patrzę, jak ludzie żyją życiem, w którym bym nie wytrzymał myślę, czy widzą jakąś ucieczkę psychiczną?
I kiedy patrzę, jak ludzie, żyją życiem, w którym chciałbym żyć, myślę, co czują i co jest niepokazane?
Kiedy patrzę na moją całą rodzinę zażywającą tabletki na depresję zastanawiam się co znaczy prawdziwe szczęście.
Zastanawiam się, czy czuję się słabo dlatego, że mam takie genetyczne predyspozycje?
Tylko czasami, w środku i poza.
Zgaduję, że straszniej jest, gdy nie masz powodu, żeby czuć się zdołowanym.
Czasami po prostu jestem.
Czasami myślę, że nikt po prostu nie zrozumie.
Czasami chce mi się płakać.
Czasami chcę zniszczyć "lekarstwa" mojej rodziny i popatrzeć w ich (rodzinie) oczy.
I powiedzieć im, że nie potrzebują tabletek jeśli mamy siebie, lecz wtedy czasami patrzę jak cierpią.
Zastanawiam się, gdzie jest szczęście?


"Pokaż mi gdzie jest szczęście."