Tola Mankiewiczówna - Dziękuję tak, czy dziękuję nie

Człowiek zawsze na coś w życiu liczy
Czegoś spodziewa się i niby czegoś chce
A mój chłopiec wciąż jest tajemniczy
Nigdy nie powie ”tak”, czy ”nie”

Nie ma się przede mną, przecież, czego kryć
Gdy czasami się do niego zgłaszam
Pytam go, czy chce dziś ze mną w Adrii być
To on ”dziękuję”, no, przepraszam

Dziękuję ”tak”, czy dziękuję ”nie”
Bo jednak, bądź co bądź, chciałabym wiedzieć
Jeżeli ”tak”, to dlaczego nie
A jeśli nie, no to trzeba powiedzieć

Przecież nigdzie nikt i nic nie zacznie
Jeśli informują go dwuznacznie

Bo człowiek chce, i człowiek klnie
Dziękuję za ”tak”, i dziękuję za ”nie”

Wiele panien nęci występ w kinie
Ja zaś, przez całe dnie, o radiu ciągle śnię
Nie wiem wprawdzie, czym się karmi świnie
Lecz lekko biorę górne C

Po audycji pierwszej niezłej, bądź co bądź
Pan dyrektor hołd mi złożył w dani
Więc mu mówię, czy mnie chce na stałe wziąć
On na to rzekł mi: dziękuję pani


Złości mnie, jak chłop się o coś prosi
Bo takie chwile są, że decyduje ”tak”
Z moim jeszcze nic się nie zanosi
Lecz może zdarzyć się, to fakt

Nie chcąc, żeby ten przypadek rolę grał
Dziś go pytam, jak się zapatruje
Na to w razie, gdy ojcem zostać miał
To on powiada mi: ach, dziękuję

Dziękuję ”tak”, czy dziękuję ”nie”
Bo przecież, bądź co bądź, to nie to samo
Jeżeli ”tak”, to dlaczego nie
Mogę zgodzić się, by zostać mamą

A jak nie, to szukaj wiatru w polu
Wiem, że nie masz na to monopolu

Bo człowiek wie, że jeśli chce
Podziękują za ”tak”, podziękują za ”nie”